“Stop! Je vergeet je muntje!”
Hij komt terug gerend. Grist het muntje uit mijn hand, geeft nogmaals een vluchtige kus en rent het zwembad weer in naar zijn zwemjuf.
Wat een crime. Tientallen kinderen die zichzelf, het liefst tegelijk, door een metersbrede deur naar binnen proppen. Stuiterend van energie alsof ze voor binnenkomst allemaal een kilo suiker en kleurstoffen naar binnen hebben gewerkt. Voor vele neefjes, nichtjes en bonuskids sta ik hier. Week na week. Al tien jaar lang.
De deuren gaan dicht. De plotselinge stilte is zalig. Ouders en verzorgers verplaatsen zich zwijgend naar de kantine waar ze, op elkaar gepropt, achter een raampje naar de zwemmende kleuters mogen kijken. Met een bakkie automatenkoffie in de hand. Maar dat deert niet; álles voor het zwemdiploma.
Ik pak mijn laptop uit mijn tas en begin te typen.
“Zo. Zelfs tijdens de zwemles gaat het werk ongehinderd door. Voor u ook zie ik.”
Ik kijk op. Naast mij zit een man. In pak. Met das. Net als ik achter zijn laptop.
“Mijn vrouw kon niet. Dus ga ik maar eens mee. Vindt mijn dochter Maartje ook leuk. Dan kan ik mij maar beter nuttig maken toch?” Hij typt er driftig op los.
“Ja dat is waar.” Zeg ik vriendelijk. Ik laat achterwege dat ik werk aan mijn column en dat die nu over hem dreigt te gaan.
“Zie ze staan.” Zegt de mijnheer naast mij. Hij knikt naar de moeders bij het raam. “Die zitten hier week na week naar hun kroost te kijken en te ouwehoeren met andere moeders terwijl wij hier werken aan onze laatste target. ‘Get a life’ denk ik dan, hé?” Hij lacht hard om zichzelf.
Ik verslik mij bijna in mijn koffie.
Ik doe mijn laptop rustig dicht, stop hem in mijn tas en sta op. Zeg hem vriendelijk gedag en ga bij de trotse moeders naar de zwemmende kleuters staan kijken.
Wat denkt hij wel?
Zo makkelijk oordelen over al die ouders en verzorgers die zich jaar na jaar naar zo’n bloedheet zwembad slepen voor hun kroost. Blauwe hoesjes om je schoenen. Kids troosten omdat ze niet door ‘het gat’ durven. Waterwratjes bestrijden en waterschoentjes die altijd kwijt zijn.
Ga er maar aan staan meneer.
Werkt u maar rustig ongestoord door aan uw target terwijl wij hier nog wel even staan.
Week na week. Zuchtend en zwetend. Maar vol liefde!
X Carlijn