Wijn met Kaas

“Hier ga ik dus aan dood…..” Zegt ze verslagen.
Ik val stil.
We nemen een slok van onze wijn.

“Gelukkig smaakt je wijntje nog. Dan maar iedere dag wijn. Toch?” Grap ik.
Mijn schoonmoeder vindt het een goed idee.
“Nu mijn dokter zo definitief heeft gezegd dat ik niet meer zal genezen van de longkanker is dat best bizar.”
“Jij weet nu waar je dood aan gaat. Mensen die ‘s ochtends onder de tram lopen weten dat niet en zijn er opeens niet meer.” Hakkel ik.
“Ja dat is wel waar.” Beaamt ze.
“Maar ja. Jij hebt kanker. Dat is toch anders.” Zeg ik zachtjes.
“Ja dat is wel anders.”

We kijken elkaar stompzinnig aan. Nemen nog maar een slokje wijn. Met een chipje er bij.
“Gelukkig hoef je niet te kotsen. En je lust nog chips.”
“Ja inderdaad. En kaas smaakt ook nog. Want wat is een leven zonder kaas?” Zegt ze bloedserieus.
Weer kijken we elkaar onnozel aan. Barsten dan in lachen uit.

“Jeetje zeg. Wat ontstaan er toch lompe, ongemakkelijke gesprekken zodra het over kanker en dood gaat he?”
“Nou, wat een gezeik.” Deze keer zegt ze het luid lachend.
“Oké Ria. Je gaat er waarschijnlijk aan dood. Dat is een feit. Maar zolang je geen complicaties hebt en kwaliteit van leven behoudt kun je nog jaren mee. Met wijn en in iedere wangzak een blokje kaas.” Ze knikt instemmend. Met volle mond.

Al maanden strijd je tegen kanker. Chemo en immunotherapie volgden. Ziek en belabberd. Je bruiloft werd uitgesteld totdat je weer beter zou zijn. Vandaag gehoord dat je niet meer beter zult worden. Nooit meer zult genezen van kanker. Laten we hopen dat je je in ieder geval wel weer beter gaat voelen. Dat je toch nog het huwelijk in stapt om jouw liefde voor Leen te vieren. De reisjes gaat maken die nog op je lijstje staan. Nog een keer naar Schotland of met de camper op pad naar de Belgische kust.

Het maakt niet uit wat je doet, met wie of waar naartoe.
Als je nog maar een tijdje bij ons blijft Ria;

Met veel wijn, kaas en helaas ook met kanker.