Onderuit

“Op een onbewoond eiland!” We springen overeind. Mijn zussen en ik dansen mee met de Kinderen Voor Kinderen show in Ahoy. Liedjes van nu en uit de jaren ‘80 wisselen elkaar af.

“Gemopper. Gemekker. Gezanik en gezeur.” We brullen samen met onze kleine nichtjes mee met onze jeugdherinneringen. Plots ga ik zitten. Houd mijn buik vast. Al dagen zeurt het in mijn lijf. Ik pak een pijnstiller uit mijn tas. Klok het weg met de appelsap van mijn nichtje. Check mijn horloge; over 30 minuutjes zal de pijn afnemen.
Maar het neemt niet af.

Een uur later, als we onderweg zijn naar huis, steekt het venijnig in mijn buik.
Thuis plaats in foto’s van de Kinderen Voor Kinderen show op mijn social media. Lachende blije gezichten. Maar het lachen vergaat mij steeds meer. Het is mis. Ik neem nog een pil. Met een warme kruik op mijn buik duik ik mijn bed in. Morgen gaat het vast weer beter.

Maar ook de volgende dag heb ik dezelfde rot buik.

Twee uur later bevind ik mij waar ik al voor vreesde. Via de Westlandse Huisartsenpost doorgestuurd naar de spoedpost van het Haga ziekenhuis. De ene na de andere arts komt mijn kamertje in. Voor de zoveelste keer vertel ik mijn verhaal. Het verhaal van een complexe buik waar ook de gemiddelde arts in opleiding geen zinnig woord over weet te zeggen. Mogelijke diagnoses worden geopperd die ik betwijfel. Prikken verdoving worden in mijn buik gezet waarvan ik vermoed dat het niets zal helpen.

Met een spoedverwijzing naar mijn eigen specialist die mijn buik wél kent keer ik huiswaarts. Er is gelukkig niets acuuts of alarmerends aan de hand maar dit venijnige gevoel brengt mij terug naar alle herinneringen die mijn buik ooit heeft gehad. ‘Nee toch, niet weer…?’

De volgende dag krijg ik onderzoeken bij mijn rustige kundige specialist. Vol vertrouwen vaar ik blind op hem. Met extra medicatie en een weekje languit Netflixen zal de zwelling in mijn buik weer afnemen.

Ondertussen reageren mensen nog steeds enthousiast op mijn uitgelaten Kinderen Voor Kinderen foto’s op social media.
Ze moesten eens weten…
Mijn twee levens. Herkenbaar voor vele andere buikpatiënten.
Soms verdwijnen wij plotseling van de radar omdat onze buikjes onderuit gaan. Vervolgens staan we stilletjes weer op. Alsof er niets is gebeurd.
Hard onderuit maar daarna weer door, dát is chronisch ziek zijn.

X Carlijn

Delen is fijn voor meer bewustwording, want chronisch ziek zijn is niet altijd zichtbaar.