“Ben je al bij de dokter geweest?”
Ze kijkt naar de grond. Onzeker. Onrustig. Ik denk schaamte te zien maar weet niet waarom.
“Hij heeft gezegd dat ik paracetamol kan slikken. En als de pijn aan blijft houden kan hij mij doorverwijzen naar de specialist.”
“Hoe lang geleden zei hij dat?”
Ik ben op bezoek bij een jonge vrouw. Al jaren buik ellende. Chronisch ziek. Afhankelijk van een minimale uitkering. Maar boven dat alles heeft zij pijn. Dag in dag uit gek makende, zeurende, stekende, kloppende pijn.
“Drie maanden….” Ze valt stil. Kijkt weer naar de grond.
“Isabel. Mag ik vragen waarom je niet eerder terug bent gegaan naar je huisarts om je door te laten verwijzen naar de specialist?”
Ik begin langzaam te vermoeden welke kant dit gesprek op gaat.
“Als ik naar het ziekenhuis ga moet ik dat zelf betalen. Mijn geminimaliseerde maar noodzakelijke vaste lasten bedragen €956 per maand. Mijn inkomen is €1100. Van wat ik over heb moet ik mijn boodschappen betalen. Er is geen ruimte voor €385 eigen risico aan zorgkosten.”
Ze gaat steeds zachter praten.
“Daarom slik ik paracetamol. 50 stuks voor nog geen €1. Daar kan ik bijna een week mee doen.”
Ik maak mij zorgen.
Niet alleen om Isabel maar om de vele chronisch zieke mensen in Nederland die de huisarts en specialist mijden wegens geld gebrek. Mensen die net als Isabel geen deel meer uitmaken van het leven buiten de deur omdat ze teveel pijn hebben en te weinig geld. Zij leven in angst voor krapte. Ze verbijten de pijn. Opgerold op de bank. In eenzaamheid en stilte.
Mijn eigen risico werd begin van dit jaar al afgeschreven. Eén bestelling stoma materiaal, medicatie en ziekenhuisbezoeken slokte het hele bedrag op. Ook de medicinale, niet vergoede cannabis-olie kost mij honderden euro’s. Godzijdank ben ik in de positie dat mijn medische zorgkosten thuis bekostigd kunnen worden.
Ik kan mijn kwaliteit van leven kopen, of beter gezegd: Afkopen.
Daarom huilt mijn hart…
Waar gaat dit naartoe? Wat kunnen we hier aan doen? Uit schaamte praten de getroffenen er niet over. Daarom doe ík het. Voor Isabel en al die anderen die ineengedoken op de bank de pijn verbijten. In de hoop dat de taboe van krapte en schaamte doorbroken wordt en Isabel en al die anderen weer naar de dokter durven.
X Carlijn
Delen= Lief, want te weinig mensen staan stil bij dit verborgen leed…
4 reacties
Daniël van der Veen
Hallo Carlijn,
Wat een verschrikkelijk gebeurtenis van Isabel wat de verzekering allemaal met de mensen doen en vooral de hoge heren in Den Haag die moesten zeg schamen wat ze aan het doen zijn met de mensen die 1 a 2 stoma’s, hebben want hierbij komen heel wat bij te kijken laten wij als stoma’s dragers hopen dat de ziekenkosten flink omlaag zullen gaan want zo kunnen wij toch niet alle materialen betalen via de verzekering waar wij bij zitten? Want iedereen die een stoma heeft heeft recht op een goed leven dat vind ik zeer belangrijk ik heb alle respect dat jij al deze blog op jou website durft neer te zetten ik zou dat niet zo gouw doen, een topper ben jij Carlijn.
Gerrie van Beem
Carlijn fijn dat je dit op je blog zet en ik hoop dat deze Mevrouw ook hulp heeft van de sociale dienst van haar gemeente heeft intussen. Met een maatschappelijj werkster kan gekeken worden of zij wel alle toeslagen krijgt waar zij recht op heeft..
Wens haar moed en sterkte.
M A H de Graaf
Ik schaam me diep voor het feit dat dit in zo’n rijk land, dit gewoon gebeurd. Schandelijk!!!
Cees Aders
Het is jammer genoeg de werkelijkheid.. wanneer gaan de juiste open?