Cup B

Bijna elf uur. Ik houd de klok nauwlettend in de gaten.

Zie voor mij hoe broeders je naar de operatiekamer rollen. Jij met hoge hartslag gespannen in bed. Nerveus. Angstig. Onheilspellend.

In de operatiekamer aangekomen kijk jij nog een keer stiekem naar beneden. Naar je borsten. Jouw vormen. Jouw rondingen. Van elke millimeter weet je exact hoe het voelt als ze worden aangeraakt.

Je slikt. Straks zal alles anders zijn. Dan zijn de borsten waar je jaren mee geleefd hebt weg. Ze zijn gekoesterd. Hebben lief gehad. Hebben jouw zoon gevoed. Werden steeds wat ouder en slapper. Maar ze waren van jou. Helemaal van jou. Nu gaan ze weg. Je denkt er liever niet aan. Schudt de gedachte van je af.

Het was nog maar enkele weken geleden dat ze belde. Je zus. In tranen maar tegelijk zo nuchter. Het was mis. Een borstamputatie zou spoedig volgen. Enkele weken later ging je zus al onder het mes.

Jij was al langere tijd niet lekker. Een buik die zeurde. Een rug die snel verkrampte. Maar zo gek was dat niet met een lichaam waar veel mee is gebeurd. Een stoma. Geen dikke darm meer. En al jaren dagelijks geteisterd door migraine.

Toch maar naar de dokter. En toevallig in die week ook naar de borsten-bus voor je eerste controle.

Ook bij jou bleek het mis. Terwijl je zus herstelde van haar operatie moest jij haar vertellen dat jij ook… Net als zij….. Borstkanker.

Ook jouw operatie werd met spoed ingepland.

We maakten er grapjes over. Dat je je bescheiden cupje in ging ruilen voor een volle B.

“Kost niks extra’s hoor.” Had de dokter rustig maar lachend gezegd.

En toch…. Toch wordt alles straks anders. Net als na de aanleg van je stoma. Met kleding aan ziet niemand iets. Dan staat daar een jonge stralende vrouw. Alles er op en er aan. Inclusief die mooie nieuwe cup B.

Maar daar onder gaan jouw littekens schuil. De scalpel van de chirurg heeft zijn rauwe afdruk nagelaten. Je buik. Je borsten. Getekend door het leven.

Inmiddels is het half twaalf. Ze zijn begonnen. Je slaapt. In diepe narcose. Nu is het mijn beurt. Nu neemt mijn hartslag toe. Nerveus. Angstig. Onheilspellend. Maar diep van binnen weet ik dat het goed komt.

Dat wij komende zomer op een terras zullen proosten.

Op het leven en je mooie nieuwe cup B.

X Carlijn

(Met toestemming van mijn lieve vriendin geplaatst. Ze wordt nu geopereerd. Laten we allemaal aan haar denken. )