Slechte film

‘Het is kwaadaardig…’

Ik laat mijn telefoon zakken. Verbijsterd door jouw bericht. Kippenvel trekt langzaam over mijn rug omhoog.

Een half jaar geleden stond ik op de uitvaart van jouw broer. Hersentumor. Net de 40 gepasseerd. Nu dit bericht van jou, mijn lieve vriendin. Kanker in jouw longen.

What the fuck. Waarom? Wat is dit voor slechte film?

Zeventien jaar geleden bezocht ik een bijeenkomst. Angstig en onzeker. Ik moest een stoma krijgen. De arts adviseerde mij naar deze bijeenkomst, voor jonge stomadragers, te gaan. Daar stond jij. Jong. In de twintig. Hip gekleed. Vlotte babbel. Ik keek om mij heen. Scande de ruimte. ‘Met wie was jij mee? Je zou toch niet zelf? Zo’n stomazak? Daar was jij toch veel te leuk voor?’

We raakten aan de praat. Je vertelde je levensverhaal. Darmontstekingen. Doodziek. Maar dankzij je stoma nu weer kwaliteit van leven. De hele dag heb ik naar je gegluurd. Ik zag niks aan je. Je rook niet raar. Je leek zo gewoon. Je wás ook gewoon.

‘Als zij zo leuk kan zijn ondanks haar stoma. Dan kan ik dat toch ook?’

Weet je dat eigenlijk? Dat je mijn voorbeeld was? Dat je voor mij een reden was om mijn schouders niet te laten hangen maar met opgeheven hoofd verder te gaan?

Een jaar later zagen we elkaar weer. Beiden stoer, vrolijk, met stoma. Er was een klik. Een beginnende vriendschap. Je werd moeder. Maar liefst drie keer. Geheel onverwachts kwam daar drie jaar geleden nog een zoontje bij. Vier kinderen. Tropenjaren. Maar ondanks je beperkte energie door je verwijderde darmen, deed je wat je kon. Alle ballen hoog in de lucht. Supermama.

Tot enkele maanden geleden. Een kuchje. Een hoestje. Antibiotica van de arts. Het hielp niet. Een puffer er bij want misschien had je COPD of Astma. Nog steeds piepende longen.

Toen kwam de klap. Een scan. Iets in je long. En in je luchtpijp. Kwaadaardig.

De tumor is inmiddels verwijderd maar een tweede risicovolle operatie volgt nog. Of er uitzaaiingen zijn is nog onzeker.

Ik brand kaarsjes. Ik hoop. Mijmer en treur. Je bent weer ziek. Weer die film van 20 jaar geleden. Weer die weg naar ziekenhuizen en artsen. Alsof het al niet genoeg was wat jij hebt moeten doorstaan.

Lieve Barbara, ik kan alleen maar hopen dat jouw slechte film uiteindelijk goed zal aflopen….

X Carlijn