Op de groente afdeling van de Jumbo ruik ik het. Háár geur. Alsof ik een klap in mijn gezicht krijg.
Mijn gedachten gaan terug naar drie jaar geleden. Zie mijzelf daar weer staan. Doodstil voor haar kast. Mijn ogen gleden van de onderste plank waar haar schoenen klaar stonden naar de hanger met het mantelpakje. Op de plank daar boven bleven mijn ogen rusten: parfum Chanel No.5.
Verder was de kast leeg.
‘Is dit het dan?’ vroeg ik mij af.
‘Is dit hoe het eindigt? Is dit wat er overblijft voordat je tot stof vergaat?’
Ik keek om mij heen. In gedachte zag ik oma haar stoel voor het raam staan. Ze verslond honderden boeken, daar zittend in haar stoel voor het raam. Nu was haar boekenkast leeg. De keuken waar altijd kleine aardappeltjes op het gasfornuis stonden. Kokend in een pannetje of afkoelend om de volgende dag op te bakken. Daarnaast de zelf gehaakte pannenlappen. Nu was haar keuken leeg. De antieke klok stond verlaten in een hoek. Klaar om opgehaald te worden door de boedelkoper. Hij tikte niet meer….
Oma had de week er voor palliatieve zorg indicatie tien gekregen. Dit betekende dat ze terminaal was en hoogstwaarschijnlijk niet meer lang te leven had. Ze zou haar dagen slijten op een kamertje van de Kreek. Ze werd met liefde verzorgd. Wij ruimden haar woning leeg. Alle kledingstukken, antieke kopjes en tekeningen die wij als kind gemaakt hebben gingen door onze handen. Samen met mijn moeder en zussen. We lachten, we huilden en we haalden herinneringen op aan vroeger.
Ik maakte een laatste ronde door het bijna lege huis. Stond oog in oog met haar laatste persoonlijke bezittingen. Het hing klaar voor haar naderende dood. We hadden uitvoerig besproken hoe ze haar uitvaart wilde en wat ze wilde dragen. Dit was het geworden.
Een mantelpakje en Chanel No.5. Alles wat restte na 92 jaar op aarde.
Iemand botst tegen mijn kar. Ik sta nog steeds middenin het pad. Ik stamel een sorry. Ben mij plots bewust van de drukte in de Jumbo. Ik vervolg mijn weg naar de vlees afdeling. Oma is inmiddels bijna drie jaar dood maar Chanel No.5 gaat de rest van de dag niet meer uit mijn neus. Voor even was ze er weer…