De telefoon gaat over. Ik voel twijfel.
“Goedemorgen. Met Janine. Letselschade advocaat.”
Ophangen gaat niet meer.
Hakkelend vertel ik wie ik ben. Waarom ik bel. Ik begin mijn verhaal onsamenhangend maar al gauw ben ik op dreef.
Ik vertel over de medische fouten die zijn gemaakt. Mijn baarmoeder en darmen die geperforeerd raakten. De rectum amputatie en jaren zenuwpijn die volgden. Verlies van baan. De grootste klap: Verlies van mijn kinderwens.
Leeftijdsgenoten bouwden hun leven op. Het mijne stond stil.
Zij zogen, kusten en susten hun pasgeboren kroost. Mijn schoot bleef leeg.
Steken, flitsen, messen en vuur in mijn bekken. Dag en nacht. Operaties volgden. Blokkades van gierende zenuwen. Het mocht niet baten. Pijn medicatie werd opgeschroefd. Weken, maanden stoned op de bank. Alle kwaliteit van leven weggeslagen.
Ik hees mijzelf overeind. Sprak mijzelf streng toe.
‘Je bent er toch nog? Maak er dan wat van. Zie kansen en mogelijkheden juist door wat je is overkomen.’
Het duurde drie jaar maar het lukte. Medicatie haalde deels de vlammen uit mijn buik. Vrijwilligerswerk verving mijn baan. Structurele rust gaf energie. Neefjes en nichtjes vulden mijn lege rauwe, rouwende moederhart.
Er kwam weer geluk. Liefde. Bonuskindjes. Een dagelijkse lach en optimisme. Maar soms voelde ik het knagen. Mijn stijve stramme zeurende lijf. De baarmoeder die nooit mocht baren. Geen betaalde carrière. Mijn leven, zo anders gelopen door een medische fout waar ik niets aan kon doen…
“Bel toch eens naar advocate Janine! Ik denk echt dat zij iets voor je kan betekenen! Het gaat niet alleen om een schadevergoeding. Het gaat ook om een excuus van het ziekenhuis. Zij kan voor je strijden!”
Ze had gelijk, mijn lieve trouwe vriendin. Na maanden wikken en wegen was vandaag de dag. Ik vertel mijn verhaal. Ben een uur aan het woord.
“Carlijn. Het is verschrikkelijk wat je is overkomen.” Zegt de advocate. “Als het niet zeven jaar geleden was gebeurd dan was ik er zeker mee verder gegaan. Het spijt mij Carlijn. Je bent twee jaar te laat. De verjaringstermijn is vijf jaar. Ik kan helaas niets voor je betekenen…”
We zeggen gedag. Hangen op. Verbaasd staar ik naar de telefoon in mijn hand.
Verjaard? Verjaard??? Ach, ik word er niet minder gelukkig van.
Maar helaas zal mijn gehavende lijf, mijn leeg gebleven moederschoot en verlies van alles wat ooit had kunnen zijn, nooit verjaren…
X Carlijn
Delen is Lief….Voor al die andere moedige, strijdvaardige, positieve mensen die ook moeten leren doorleven na een medische fout.
4 reacties
Petra Alemke
Lieve Carlijn,
Dank je wel voor het delen en wat heb je dat mooi beschreven. Verschrikkelijk dat er een zo’n korte termijn is. Hopelijk zal dit, net zoals bij andere stukken en gebeurtenissen die je leven voor altijd veranderen, in de toekomst anders zijn!
Een petitie beginnen?
Wilma de Bruijn
Het is toch van de zotte! Verjaring na 5 jaar, terwijl het voor jou levenslang is!!! Als je in een medische molen terecht komt, is het vooral eerst “afwachten en kijken hoe een of ander pilletje of therapie zijn werk doet en daarna kunnen we eventuele verdere behandeling bespreken”. Maar door al dat afwachten zijn die 5 jaar heel snel voorbij. Dit kan toch niet waar zijn!
Marion winkler
Het is eigenlijk te gek voor woorden, dat voor fouten waar zulke ingrijpende gevolgen het resultaat zijn, dat daar zo’n korte verjaringstermijn voor staat, jij hebt levenslang, voel ontzettend met je mee. Liefs Marion winkler
Jan Koert
Dank dat je dit wil delen en ook durft.
Maar toch wel vreemd dat zoiets zo snel verjaard. Jij hebt er je hele leven last van, net als waarschijnlijk veel anderen. Dan zou dit juist anders moeten worden geregeld in de wet.