Zijn hoofd verschijnt tussen de gordijnen door. Vanuit mijn auto zwaai ik uitbundig. Het gordijn gaat iets verder opzij. Dan zwaait zijn voordeur open. Ik stap uit mijn auto en vlieg hem om zijn nek.
“Ik dacht ‘Wie komt daar nou aan in zo’n klein kut autootje’!” Zegt hij lachend.
“Wat leuk zo’n onverwachts bezoek. Kom binnen!” Zegt zijn vrouw Anneke die inmiddels ook is verschenen.
“Ik ben met twee vriendinnen op stap in Limburg. Zij zitten nog in de auto. Maar ik reed in de omgeving en kon jullie dorp natuurlijk niet passeren zonder een kus te komen geven!”
Ook mijn vriendinnen stappen uit. Er worden handjes geschud.
“Dit is nou Meneer Debie! Mijn oude klarinetleraar. Oftewel: John. Toen ik zeven jaar oud was ging ik bij hem op klarinet les. Tot mijn zeventiende heb ik les gehad. Samen aan wedstrijden meegedaan. Diploma’s behaald. Mijn angst voor het podium dankzij hem overwonnen. Jaren geleden verhuisde hij naar het mooie Slenaken in Zuid Limburg maar altijd als ik in Zuid Limburg ben kom ik even spontaan langs.”
Mijn vriendinnen staan er stralend naast. Zoals altijd enthousiast.
“Kom binnen joh! Neem wat drinken. Huppakee dames!” Zegt Anneke.
We volgen hun huis in. Naar de mooie tuin. John en Anneke zetten koffie. Koekjes en bonbonnetjes op tafel. Wij druk kletsend aan de tuintafel.
“Oooh wat gezellig al die frisse energie in ons huis. Heerlijk die jonge mensen.” Zegt Anneke verrukt.
Er worden herinneringen opgehaald. Aan mij als druk meisje. In mijn herinnering oefende ik ijverig. John zegt dat ik geen reet uitvoerde. We lachen met elkaar. Drinken een tweede kopje koffie. Ik bekijk ‘Mijn Meneer Debie’. Ouder geworden. Hier en daar krijgt zijn leeftijd de overhand. Maar achter die grijze haren zit nog steeds mijn ondeugende klarinetleraar die grappend vroeg; “Zo Carlijn. Veertien jaar alweer. Ben je al verliefd? Ik wel. Sinds kort. Op Anneke!”
En zie ons hier zitten. 23 Jaar later. John en Anneke, zo lief voor elkaar. Ik glimlach om alle herinneringen. Voel weemoed als ik aan het meisje van acht jaar denk die altijd een beetje bang was als zij naar strenge meneer Debie toe moest.
We nemen afscheid. Uiteraard met een dikke kus. We rijden de straat uit. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik ze lachend zwaaien. Het raakt mij. “Tot ziens lieverds,” fluister ik geëmotioneerd.
“Tot ziens bij mijn volgende spontane bezoek.”
X Carlijn