Fonkeling

Mijn blik gaat opzij. Ik glimlach. Je knipoogt terug. Liefdevol. Neemt de pen aan en zet je handtekening. Daarna volg ik. Ik bibber niet. Vaste hand. Zeker van wat ik nu ga doen. Vol vertrouwen. Geloof in ons. Ik wil de ringen pakken. Juichen. Je kussen. Champagne ontkurken en confetti verstrooien. Dansen op zijn bureau. Maar ik denk dat de beleefde notaris van Westland Partners dat niet zo op prijs stelt. Confetti geeft rommel op zijn luxueuze vloerbedekking.

Ringen worden niet geschoven want we zijn niet getrouwd. Maar zo voelt het stiekem wel een beetje. We hebben zojuist ons samenlevingscontract bij de notaris getekend. Officieel aan jou verbonden.

Vijfentwintig jaar geleden. Twee onzekere pubers. Stiekem naar je loeren in de klas. Mijn vriendinnen wisten van mijn vlinders. Tegen jou bleef ik zwijgen. Ik wist niet dat ook jij hevig onder de indruk was van het meisje dat van het Westland College naar Mavo het Kruispunt ging. Een drukke stuiterbal zonder concentratie. Na de examenklas verloren we elkaar uit het oog. Jij op je stoere MT-brommer richting de vooropleiding van het CIOS. Ik naar Delft voor een opleiding in de zorg. Elk jaar spraken we elkaar vluchtig tijdens de feestweek. Ik meende een fonkeling in je ogen te zien. Een pretlichtje. Of wilde ik dat zien en was het er niet?

Onze levens gingen verder. Ik vertrok uit ons geboortedorp naar de stad. Beiden bouwend aan ons eigen leven. We dachten nooit meer aan elkaar. Behalve die ene avond per jaar tijdens de feestweek…..

“Hoi. Hoe is het?” Weer die twinkeling. Die blik. Die glimlach die na twintig jaar nog steeds hetzelfde was. Gedeelde herinneringen. Een warm gevoel van elkaar kennen uit die steeds verdere geschiedenis. Een vluchtig, kort gesprek wat altijd nog even na bleef sudderen. Opgebouwde relaties, gezondheid en banen sneuvelden. We wisten het niet van elkaar. Tot anderhalf jaar geleden. Weer die feestweek in Naaldwijk. Weer die blik. Deze keer een langer gesprek. Gevolgd door een date. Voorzichtig. Aftastend. Wankel vertrouwen.

En nu. Zie ons zitten. We fonkelen samen. Volmondig ja gezegd tegen onze samenlevingsovereenkomst. Geen twijfel. Geen angst. Thuis ontkurken we de champagne. We proosten. Op vroeger. Maar bovenal; op onze toekomst. Want jij en ik voelt zo vanzelfsprekend en tegelijkertijd bijzonder dat deze stap volstrekt logisch is.

X Carlijn