Onafhankelijk

“Nee, ik kijk niet!” Woest slaat ze haar hoofd opzij. Terwijl ik op de rand van haar ziekenhuisbed zit draait ze haar gezicht van mij af. “Ik walg er van. Ik kan het niet zien. Snap dat dan. Ik ga nog liever dood!”
Haar bruine ogen kijken mij vol angst aan. Bijna smekend. Ik zie haar pijn, haar vrees voor het onbekende. Maar wat ik vooral zie is haar angst voor afhankelijkheid.

Jaren geteisterd door darmklachten, ziekenhuisopnames en operaties. Alleen een stoma kon haar klachten wegnemen. Nu ligt ze hier. Twee dagen na haar operatie. Asha is een jonge Hindoestaanse vrouw met een prachtig figuurtje. Hoe zal zij ooit kunnen wennen aan de stomazakjes die ‘huidkleurig’ zijn?  Ja, voor blanke mensen. Maar niet voor mensen met zo’n mooi bruin kleurtje als zij. Wat moet ik zeggen waardoor het voor haar minder erg lijkt?

“Asha, ik vond de eerste keer mijn stoma verschonen ook afschuwelijk maar je moet daar echt doorheen! Wat als we het samen gaan proberen? Ik help je. Daarvoor ben ik tenslotte hier als bezoekster van StomaJONG. We zullen iedere handeling samen doen. Dan laat ik je eerst mijn stoma zien zodat je kunt zien hoe het zal worden als jouw buik is geheeld.“

Hoopvol kijkt ze mij aan. Haar schouders omhoog getrokken van spanning. Haar gezicht verbeten van pijn.
“Echt? Wil je dat doen voor mij? Maar ik kan niks beloven hoor!”
“Dat hoeft ook niet. We gaan gewoon kijken hoe ver we samen komen!”
Voetje voor voetje schuifelt ze naar de badkamer van het ziekenhuis.

Niet veel later staat ze bloot voor mij. Haar bolle operatiebuik en haar verse litteken staan in fel contrast met haar verder zo perfecte figuur. Ik blijf rustig. Eerst laat ik haar mijn stoma zien. Samen raken we die aan. De ‘Iegghs’, ’Gadvers’ en ‘Oohjeeees’ moeten op de gang te horen zijn. Ik grinnik. Ze bewondert mijn buik alsof het om een kostbare diamant gaat.

“Je stoma beweegt!” Roept ze geschrokken.

“Ja dat komt door de darmperistaltiek. Dat is normaal.”

“Het lijkt wel een rood piemeltje!” Zegt ze verbaasd. Waarna ze hard begint te lachen.

Ik doe alsof dit gesprek de gewoonste zaak van de wereld is. Echter wel met een groot doel voor ogen: Asha zelfstandig haar stoma laten verzorgen zodat de thuiszorg niet nodig is. Na mijn buik is haar buik aan de beurt. Tien minuten later is het klusje geklaard. Dikke tranen van trots en ontlading volgen.

“ Wauw! Ik heb het gedaan! Ik kan het gewoon zelf!”

Na het weekend verlaat ze het ziekenhuis. De thuiszorg is nooit bij haar thuis geweest; ze kon het prima zelf.
Deze jonge vrouw wilde liever dood dan haar stoma zelf verzorgen. Dit is geen overdreven reactie voor het onbekende. Dit is een emotie die veel stomadragers voelen. Poep en plas is tenslotte nog steeds een groot taboe in onze maatschappij. Wat doet het mij deugd om nu, drie jaar later, een prachtige campagne foto van de Stomavereniging te zien met één bruin stomabuikje er op; de buik van Asha.

Waar zij drie jaar geleden geen toekomst meer voor zich zag, is zij nu het stralende voorbeeld voor vele anderen!

X Carlijn

Delen is Lief