Borsten

Tweehonderd blote borsten om mij heen. Grote borsten. Kleine borsten. Scheve borsten. Bruine borsten. Siliconen borsten. Een beetje ongemakkelijk trek ik mijn trui uit. Gevolgd door mijn bh. Het is een grote chaos om mij heen. Grijpende handen in bakken vol bh’s. Sommige met lastige touwen. Andere basic maar met stijl zoals alleen dit merk dat kan.

Ik ben bij de stock sale van het bekende lingerie merk Marlies Dekkers. Geen winkel. Geen uitverkoop. Maar een evenement in een loods waar je je via internet voor moest aanmelden. Gewoonlijk met een prijskaartje dat mijn budget ver overstijgt maar nu grijp ik mijn kans voor 50% korting.

Geen kleedkamers. Geen privacy. Een grote ruimte waar al die blote vrouwen de juweeltjes passen. Ik trek een chique exemplaar aan. Zwart. Met een gouden rand. Bandjes in mijn nek. Ik kijk naar mijzelf in de spiegel. Wauw. Zie eerst alleen de prachtige bh. Daarna trekt mijn buik mijn aandacht. Littekens van mijn operaties. Bobbels waar het niet hoort. Een gekke afgeplakte navel. Te midden van mijn buik het bungelende zakje. Het zakje wat bij mij hoort maar wat in deze menigte de uitzondering is. Ik trek mijn broek wat hoger op. Niet iedereen hoeft het te zien. Te persoonlijk. Het voelt te kwetsbaar. Voor mij veel bloter dan al die blote borsten bij elkaar.

“En, zit hij lekker?” De verkoopster staat plots achter mij. Zwart leren jurkje. Meetlint om haar nek.

“Ja. Ik denk het wel. Alhoewel ik eigenlijk mijn maat niet precies weet.”

“Doe hem even uit. Draai je om. Dan neem ik je maat op.” Alsof het over een pond spruitjes gaat bij de groenteboer. Ik doe wat ze zegt. Terwijl ze mijn omvang op meet zie ik haar naar mijn  buik kijken.

“Ik heb een stoma…..” Ben ik haar voor.

“Ja ik zie het. Maar wauw, wat heb jij een mooie klein zakje! Zo klein heb ik het nooit eerder gezien.”

“Ik wil mij zo min mogelijk een poepzak voelen dus ik draag de kleinste zakjes. Dat betekent dat ik vaker naar het toilet moet om het zakje te legen maar zo prikken de volle zakjes nooit in mijn bovenbeen. En zo kan ik nog een skinny jeans aan.”

“Prachtig hoor! Ik heb jaren in de zorg gewerkt dus ben wel wat gewend. Maar een stomazakje als die van jou heb ik niet eerder gezien.”

Ik staar naar mijn spiegelbeeld. Rauwe imperfectie. Niet strak. Hier en daar een verdwaalde love handle. Een buik met een verhaal. Terwijl ik mij in een andere bh wurm hoor ik het gesprek van twee dames achter mij. Ze klagen over hun lijf. Te dik. Te slap. Cellulitis. Putten die nooit meer verdwijnen. De oudste van de twee moppert het hardst. Een vrolijk ogende vrouw met geblondeerd haar en een te kleine tijgerstring om haar ronde billen.

“Ik snap er niks van. Alles was vroeger mooi aan mij. Tot ik op een ochtend wakker werd en getransformeerd was tot mijn moeder!”

Ik moet lachen. Onze buitenkant lijkt sneller oud te worden dan onze jeugdige geest. Met of zonder een operatie geschiedenis; niemand lijkt tevreden met haar spiegelbeeld.

Ik begeef mij naar de kassa. Drie mooie bh’s in mijn mandje. Ik reken af. Schrik niet eens van de relatief hoge prijs voor zo weinig stof. Ik voel mij trots. En bovenal dankbaar. Ook al heeft mijn lichaam aan de buitenkant zo zijn sporen nagelaten, gelukkig doet de binnenkant het weer. Met mijn bh’s op zak en een mooi compliment over mijn eigen zak stap ik in de auto. Tevreden. En dat is een gevoel waar geen bh tegenop kan. Zelfs een echte Marlies Dekkers niet.

X Carlijn

Delen is Lief