Condooms

Ze vallen op. Trekken mijn aandacht. Hun donkere huid. Grote bruine ogen. Mooie lach. Lange benen zoals alleen Afrikaanse schoonheden die hebben. Ze zijn jong en ze sprankelen. Linda en Lizzie uit Zimbabwe. Zusjes. Onafscheidelijk.

Lizie kreeg enkele jaren geleden een stoma. Een groot taboe in haar thuisland Zimbabwe. Geopereerd door een kundig arts. Maar helaas vergaat het haar lotgenootjes in haar thuisland vaak minder goed. Er is geen geld. Er is geen stomazorg. Laat staan stoma materiaal.

“Mag ik je vragen hoe ze dat dan doen?” Vraag ik voorzichtig. Rekening houdend met het taboe en de schaamte die Afrikaanse mensen voelen wanneer zij over poep en plas praten.

“Stomadragers in Zimbabwe bedekken hun stoma stompje met een condoom. Een gewoon condoom voor de seks. Dat gaat constant mis. Ze zijn door poep besmeurd en stinken de hele dag.”

“Ik kom uit een welvarend land. In Nederland is de stomazorg goed geregeld. Ik kan mij niet voorstellen hoe het is om een condoom om mijn stoma heen te doen.”

“Ik ook niet meer. Sinds twee jaar helpt Zweden mij om stomazorg in Zimbabwe op te bouwen. Ik krijg de zakjes die over zijn in Zweden. Die deel ik uit in mijn thuisland. En ik ben een eigen stomavereniging begonnen. We moeten zelfredzaam worden. Daarom ben ik hier op dit congres. Leren van de welvarende landen. Zodat we onze landgenoten in de toekomst kunnen voorzien van stoma materiaal en stomazorg.”

Een geweldig doel van de EOA (European Ostomy Association). Landen helpen. Zelfredzaam en zelfstandig maken. Niet langer afhankelijk van de rijkere landen.

Het congres gaat verder. Lezing na lezing. De informatie overspoelt mij. Mooie verhalen. Presentaties van artsen. Maar bovenal intrigerende emotionele verhalen die ik voel tot op het bot. Na het diner trek ik mij terug op mijn hotel kamer. Afgepeigerd. En dan kan ik het niet laten. Klaar voor mijn experiment.

Stiekem sluip ik weer naar beneden. Naar het grote toilet. Gooi veertig Deense Kronen in het condoom automaat. Stop het kleine doosje Durex in mijn tas. Haast mij weer naar boven. Sluit mij alleen op in mijn badkamer.

Ik haal het condoom uit de verpakking. Moet grinniken om mijn solo experiment. Maar al snel verdwijnt mijn lach bij de gedachte aan de mensen in Afrika. Voor mij een grap. Voor hen werkelijkheid. Ik verwijder mijn eigen mooie stoma zakje. Pak het condoom. Klungel met het glibberige ding. Rol het af over mijn kleine stomaatje. Direct valt hij er af. Ik rol hem weer op. Plaats hem nogmaals over mijn stoma. Trek snel een onderbroek aan en ga op bed liggen lezen.

Lang hoef ik niet te wachten. Binnen vijftien minuten ruik ik poep. Voelt mijn buik nat van de ontlasting. Ik ren naar de douche. Was mijzelf. Ontzet door de impact van leven zonder stoma materiaal. Nooit eerder ben ik na een douche zo blij geweest met mijn eigen zakje. Ik ben afhankelijk van stoma materiaal maar doordat ik mijn zakjes vergoed krijg leef ik een onafhankelijk leven.

De volgende dag ligt er nog een condoom in de badkamer. Ik grinnik er niet meer om. Het blauwe doosje staart mij aan. Bedoeld voor ongerepte, onbezorgde seks. Voor de stomadragers in Zimbabwe een kleine houvast. Een optie die eigenlijk geen optie is.

Het verhaal van Lizzie is de bedoeling van dit congres: Betere stomazorg in de wereld. Ik hoop zo dat het haar lukt. Condooms zijn voor seks, niet voor stoma’s. Mijn hartje weent maar maakt ook een sprongetje van hoop. Mensen als Lizzie kunnen de wereld veranderen!

X Carlijn

Delen is Lief