“Mama! Mag ik bij Lize spelen?”
Ze rent enthousiast op haar moeder af. Duwt haar schooltas in haar moeders armen. Lize komt er ook bij staan.
“Tuurlijk schat.” Zegt ze liefdevol. “Hebben jullie het al aan de mama van Lize gevraagd?”
“Ja. Het mag. Kom je mij om vijf uur halen? Doei.”
De vriendinnen huppelen weg. Ik bekijk het tafereeltje op het schoolplein van mijn nichtje. Moeder kijkt om zich heen. Slaakt een diepe zucht. Ze vangt mijn nieuwsgierige blik.
“Wat een gedoe.” Laat ze zich ontvallen. “Ik haast mij uit mijn werk. Race tegen de klok. Kom ik hier gaat ze ergens anders spelen. Daar kan ik soms niet zo goed tegen.”
Ik glimlach terug. Ze zegt vriendelijk gedag. Loopt gehaast weg op haar hoge hakken. De Trolls tas van haar dochter over haar linker schouder. Een aktetas over haar rechter. Terwijl ze al lopende haar telefoon checkt voor de volgende afspraak in haar agenda. Zo ziet ‘haast’ er blijkbaar uit.
Ik ga geduldig op een speelrek zitten. Met bungelende benen. Zie de ene na de andere ouder het schoolplein van de Ouverture op komen. Haastig. Geïrriteerd omdat het AH-plein vol is waardoor ze hun auto niet kwijt kunnen. Nog met hun hoofd bij hun werk. Opa’s en oma’s die hun kleinkinderen komen halen omdat papa en mama moeten werken.
Wat zijn de tijden veranderd….
Mijn nichtje komt de school uit gerend. Vliegt in mijn armen. Duwt tekeningen onder mijn neus. Ik vind ze allemaal even prachtig. Ze vouwt haar handje in de mijne.
“Wat gaan we doen Carlijn?”
“Zeg jij het maar. Ik heb alle tijd!”
“Yeah! Gaan we eerst een ijsje eten?”
We lopen naar ijssalon LKKR. Na een uurtje komen we thuis. We zetten thee. Leggen een puzzel. Lezen een boekje op de bank onder een plaid. We zijn allebei moe. Zij wegens school. Ik omdat ik een wat mindere dag heb. Mijn lijf doet pijn.
De stress tussen werk en gezin ken ik niet. Ik ben geen ouder met haast. Vaak mis ik dat. Maar nog veel vaker ben ik blij met de rust en de rol van tante. Ik kijk uit naar haar enthousiaste snoetje op het schoolplein. De thee met koekjes als we thuiskomen. Net als vroeger. Want ook al verandert de wereld om ons heen, gaat de wereld sneller en sneller aan ons voorbij; Thee met koekjes zullen altijd blijven bestaan.
X Carlijn