Als het niet meer lukt

“We doen het al vier jaar niet meer.” Beschaamd kijkt ze naar de grond.
“Het deed steeds pijn. Eerst stopten we met gemeenschap. Er bleef wat gefriemel over. Maar als je het nooit meer echt kan doen voelt vozen geforceerd. Althans voor mij. En ik denk ook voor hem. We hebben er eigenlijk nooit echt over gesproken. Er gebeurde gewoon steeds minder. Tot we er maar mee stopten. We geven elkaar ‘s avonds een kus en een aai over de rug voor het slapen gaan. Tja…..”

Ze valt stil.

Haar handen frunniken nerveus aan een los draadje van haar jurk. Haar droevige gezichtsuitdrukking maakt plotseling plaats voor een geforceerde glimlach. Ze herpakt zich.
“Wil je nog een kop koffie?”
Ze staat op. Grist mijn kopje van tafel en verdwijnt de keuken in.
Ik blijf zitten. Mijn handen gevouwen in mijn schoot. Ik doe er alles aan om rustig over te komen. Alsof ik dagelijks met een wildvreemde haar seksleven bespreek.

“Wat vind je er het meest vervelend aan dat je niet meer vrijt?” Vraag ik wanneer ik even later in mijn koffie kopje roer.
“De beladenheid. Het taboe dat hier op rust. Ik voel mij schuldig na alle afwijzingen die ik hem heb gegeven. Ik negeer het onderwerp. Bang om seks te hebben wat te veel pijn doet in mijn geopereerde buik. Met vriendinnen durf ik er niet over te praten.”

“Ik herken het wel hoor Yvon. Je hoeft je niet te schamen of te generen. Veel jonge vrouwen ervaren pijn bij het vrijen na buikoperaties of na het aanleggen van een stoma. Jaren geleden heb ik hetzelfde gehad. Gelukkig kreeg ik goede hulp van een bekkenfysiotherapeute die mij van mijn pijnklachten heeft afgeholpen. Ik was daar ontzettend blij mee want een leven zonder intimiteit gaf mij veel verdriet en een eenzaam gevoel. Heb jij dat ook?”

Ze begint te snikken. Grijpt naar een zakdoekje wat ze waarschijnlijk al had klaargelegd voordat dit gesprek begon.
“Ik schiet tekort als vrouw. Kan hem niet geven wat hij nodig heeft. Inmiddels vraagt hij er ook niet meer om. De angst dat hij het met een ander doet zit dagelijks in mijn hoofd. Als hij later thuis komt dan gewoonlijk zie ik hem in gedachte met de secretaresse op zijn bureau. Ik martel mijzelf met die beelden op mijn netvlies.”

“Zou je het aandurven om eens naar een bekkenfysiotherapeute te gaan? Samen onderzoeken waar jouw pijn vandaan komt? Misschien komt het door littekenweefsel van je operaties, door een verzakking van organen of simpelweg door een verhoogde bekkenspanning na de jarenlange buikpijn van voordat je je stoma kreeg.”

Ik vertel haar over vroeger. Over mijn behandelingen bij de bekkenfysiotherapeute. Het vergde veel geduld. Duurde twee jaar. In die twee jaar heb ik keihard aan mijn lijf, bewustwording en ontspanning van mijn bekken gewerkt. Door beschadigde zenuwen in mijn bekken voelde iedere sensatie als vlammende kiespijn in mijn buik. Een moeizame periode als ik daar aan terug denk. Maar ik vertel bovenal hoe goed het nu gaat. Geen pijn en nooit meer angst voor die pijn.”

Vorig jaar hadden Yvon en ik bovenstaand gesprek.

Ik was het bezoek aan haar eigenlijk al lang vergeten.
Tot ik vanmorgen een mail van haar ontving:

‘Carlijn. Nog bedankt voor het gesprek van vorig jaar. Ik heb gisteren mijn laatste sessie bij de bekkenfysiotherapeute gehad. Ik kan weer pijnvrij vrijen. Mijn man en ik hebben elkaar hervonden. Het voelt als vroeger, toen we net verliefd waren. Ik voel mij weer op en top vrouw en begeerd. Ik hoop nooit meer het seksloze wezen te worden van voorheen!’

Het verhaal van Yvon wil ik graag, met haar toestemming, met jullie delen.
Voor al die vrouwen, moeders, lotgenootjes en leden van de Stomavereniging die ik al jaren ken en ook pijn bij het vrijen ervaren. Neem geen genoegen met een leven zonder seks als je je daar niet goed bij voelt. Dit kan soms verholpen worden. Bij mij kon het. Bij Yvon ook. Wie weet ook bij jou. Ga samen met de bekkenfysiotherapeute aan de slag: Met jezelf, je lijf en je vrouwelijkheid!

Een cadeautje voor de vrouw in jou!

X Carlijn

Delen is lief, voor al die andere vrouwen, moeders en lotgenootjes.