Sprong in het diepe

“Carlijn!! Waarom ga je dit eigenlijk doen?” Hij schreeuwt keihard in mijn oor. De herrie van het snel opstijgende vliegtuig is oorverdovend.

“Omdat het kan!” Schreeuw ik terug. “Gewoon omdat ik het weer kan!”

De instructeur snapt waarschijnlijk niets van dit antwoord. Dat geeft niet. Ik snap het. Ik voel het. Tot in mijn tenen. Na tien jaar ziekte had ik nooit gedacht dat deze droom realiteit zou kunnen worden.

We stijgen tot 2 kilometer hoogte. Ik ga bij parachute instructeur Gerben op schoot zitten en hij bevestigt mijn pak aan het zijne. Zet mijn bril op. De riemen worden aangetrokken.

“Zit je stomazakje niet in de knel?” schreeuwt hij weer in mijn oor.

Nee. Alles zit goed. Nergens last van. Ik waardeer zijn bezorgdheid en steek mijn duim omhoog. We hebben elkaar voordat we instapten kort gesproken. Hij begreep mijn lichte bezorgdheid om met mijn stomazakje en gehavende lijf te gaan springen. Maar hij stelde mij direct gerust. Ik zou geen enkele druk op mijn darmen voelen tijdens de parachutesprong.

We blijven stijgen.

Ruim 3 kilometer hoogte.

Het vliegtuig schudt aan alle kanten. Het rolluik gaat open. De duizelingwekkende hoogte en keiharde wind die het vliegtuig in raast ontnemen mij de adem. Een skydiver staat op. Voordat ik het besef springt zij het vliegtuig uit en zie ik haar met een noodvaart omlaag vallen. Shock. Ik voel paniek. Doodsangst.

“Tering!” Roep ik.

“Schuiven maar Carlijn. Op je billen naar de deur.” Roept Gerben in mijn oor.

Ik schuif naar voren. Gerben tegen mij aan. Bij het luik aangekomen dreunt mijn hart bijna mijn borstkast uit. De diepte veroorzaakt angst. De snelheid paniek.

“Ga op de rand zitten. Benen over de rand. Armen los.”

Ik kan nu niet meer terug. Knijp mijn ogen dicht maar doe ze direct weer open.

‘Ik wil dit zien! En voelen! Iedere seconde optimaal beleven! Hoe eng ik het ook vind.’

Ik doe mijn benen over de rand. Voel de rukwind. Zie de aarde drie kilometer onder mij. Angst. Pure doodsangst. What the fuck doe ik hier!!?? Nog voordat ik er over na kan denken voel ik de duw en ik val.

Ik stort omlaag.

Dieper en dieper.

Keihard. Tweehonderd kilometer per uur.

De aarde komt als een draaiende centrifuge op mij af.

Ik vergeet adem te halen want mijn borstkast wordt door de druk in elkaar geduwd.

Een tik van Gerben op mijn schouder. Dat betekent ‘door ademen en armen wijd’. Ik volg zijn instructies op. Nog steeds in angst maar langzaam, heel langzaam begint er iets te borrelen.

Genot. Wat een kick. Wat een vrijheid.

Ik spreid mijn armen en gil. Plat op mijn buik stort ik ter aarde.

Dertig seconden lang bevind ik mij tussen leven en dood.

En het is lekker. Zo ongelooflijk lekker!

Dan, met een rotvaart, word ik afgeremd. De parachute gaat uit. Doodse stilte. De herrie is weg. Plotseling hang ik dobberend onder de parachute.

“Gaat het Carlijn? Buik oké?”

“Alles oké Gerben. Wat was dit gaaaaffff! Wat is dit mooi!”

Texel en alle andere eilanden liggen onder mij. Blauwe zee. Weilanden. Koeien zijn speldenknopjes. Wat ben ik hoog. Wat is het hier stil en vredig.

“Kijk eens omhoog Carlijn. Daar komt Thierry ook.”

En daar, ver boven mij, vouwt ook Thierry zijn parachute zich open.

Ik mag sturen. Tollend naar links. Duizelingwekkende rondjes naar rechts.

Zie mij gaan. Hoog in de lucht.

Wat voel ik mij nietig en tegelijkertijd trots.

Vijf minuten later ben ik geland. Ook Thierry bereikt veilig de grond. Even later ren ik in zijn armen. De adrenaline giert door mijn lijf.

Samen de sprong in het diepe gemaakt.

Omdat het kan.

Gewoon omdat ik het eindelijk weer kan….

X Carlijn

Delen is Lief