Kwetsbaar

“Ik weet niet of ik het zou aandurven om een relatie met haar te beginnen.…”

Mijn oren staan op scherp.

“Tja, ze heeft natuurlijk al zoveel meegemaakt met haar gezondheid. Wij als familie hebben haar zo ziek gezien. Het is nogal wat.”

Ik luister een gesprek af tussen mijn zwager en mijn vriend.

Ik heb een terugval. Of beter gezegd: Mijn lijf heeft sinds enkele weken een terugval.

Ik heb snijdende, stekende, zeurende, vlammende kiespijn. Op plekken waar geen kiezen zitten. In mijn billetjes en bekken. Gek makende pijnscheuten als gevolg van geïrriteerde zenuwen en eerdere complicaties.

We staan op een feestje. De veertigste verjaardag van mijn zus. Ik was niet in staat om te komen. Maar na enkele dagen morfine kon ik er gelukkig toch een paar uurtjes bij zijn.

“Nee. Zo sta ik er helemaal niet in. Iedereen kan ziek worden. Dat weet toch niemand van tevoren?”

“Dat is waar. Maar de kans dat Carlijn ziek wordt is vele malen groter. Ik zou er toch huiveriger in staan als ik een relatie zou beginnen met iemand die zo ziek is geweest.”

Mijn lijf spant zich onbewust samen. Ik houd mijn adem in.

Shit. Dit voelt zo kwetsbaar. Zo eng. Zo confronterend. Er wordt gesproken over iets waar ik niets aan kan doen. Het maakt mij angstig. Bang. Terwijl ik weet dat het de realiteit is. Ergens ben ik blij dat mijn zwager dit gesprek voert met mijn vriend. Een onderwerp waar ik van weg bleef nu het minder goed met mij gaat. Omdat ik soms ook de angst heb die hier wordt besproken.

Wat als…..

Wat als ik achteruit ga?

Wat als ik weer ziek word?

We zeggen vaak tegen elkaar dat we blij zijn dat mijn ziekteperiode achter mij ligt. Zijn opgelucht dat ik nu stabiel ben. Maar wat als dat niet zo is? Wat als ik weer aan huis gebonden raak door pijn en ellende? Nu ik een terugval heb ligt die angst op de loer. Het maakt mij bang…. Ik voel mij zo kwetsbaar. Wat als hij dit niet aan kan? Dit toch niet wilt?

“Ik hou van haar om haar karakter. En dat karakter verandert niet als haar gezondheid slechter wordt. We kennen elkaar al zo lang. Ik weet wie zij is. Hoe zij is. Hoe lief, bijzonder en sterk. Dat staat los van haar gezondheid. Sterker nog: Ze is wie ze is juist door wat zij heeft meegemaakt. Dat maakt dat ik van haar houd. Ook als zij weer ziek zou worden”

Alle geluiden verstommen om mij heen. Ik voel tranen opkomen. Moet slikken. Deze afgeluisterde liefdesverklaring raakt mij tot op het bot. Zo eerlijk. Rustig en kalm. Zoals ik hem ken. Vol vertrouwen in ons.

“Ik ben blij dit te horen Thierry. Want je hebt hartstikke gelijk. Wat goed dat je er zo in staat!”

Mijn zwager klopt hem hard maar vriendschappelijk op zijn schouder. Heft een biertje. Proost met hem op mijn gezondheid.

Ik doe alsof ik niet mee luisterde. Richt mij weer op het feestje. Op de mensenmassa in de tuin.

Hij komt naast mij staan. Legt zijn hand liefdevol om mijn heupen.

“Gaat het, liefje?” Fluistert hij in mijn oor. Ik glimlach. Geef hem een kus.

Wat de toekomst ook brengen zal. In ziekte of gezondheid. In al haar kwetsbaarheid en machteloosheid. De controle die ik verlies wanneer mijn gezondheid wiebelt. Mijn verdriet wanneer oude pijn opspeelt.

Ik weet nu dat ik het niet alleen hoef te dragen.

Dat ik mijn gezondheid deels kan verliezen maar onze liefde niet……

x Carlijn

Delen is Lief