Knuistjes-liefde

Augustus 2015.

“Kijk, ik ben eindelijk zwanger!” Trots kijkt ze mij aan. Mijn ogen glijden van haar gezicht, langs haar volle borsten naar beneden en blijven steken op haar grote bolle buik. “Ja ik zie het. Gefeliciteerd. Hoe lang moet je nog?”
“Nog vier weekjes. We krijgen een meisje. Ik kan niet wachten tot het moment dat ze haar knuistje in mijn hand vouwt en mij mama noemt. Eindelijk zal iemand mij mama noemen!”
Ik zie het tafereeltje voor mij. Ik slik. Inwendig vloek ik.

Kut! Ik wil ook zo’n knuistje. Ik slik nogmaals. Overdonderd door de plotselinge emotie en jaloezie die mij overvalt.
Ik tover een glimlach op mijn gezicht.
“Nou meid…Ik wens je veel geluk. Ik ga even naar de bar. Nog een biertje halen. Doei!”
Aan de bar verstompt het geluid van de mensenmassa die dit festival met zich mee brengt. De harde beat van de band op het podium hoor ik even niet.

Ik zie dat knuistje op mijn netvlies. Dat knuistje en twee felblauwe oogjes die omhoog kijken en om mama vragen.
Ik bestel een biertje. Staand aan de bar sla ik de eerste slok achterover.

Ik voel mij boos. Boos op mijzelf dat ik nog steeds overvallen kan worden door het verdriet van mijn kinderloosheid. Boos op mijzelf omdat ik jaloezie voel over andermans geluk. Zo wil ik niet zijn. Maar ik voel ook verdriet. Verdriet over een leegte die toch altijd ergens sluimert. Het blijft soms onverwacht steken dat ik dat knuistje nooit zal voelen. Dat ik nooit iemands mama, veilige baken of troost zal zijn…………..

Mei 2017

“Papa, blijf maar slapie doen. Ik ga bij Carlijn liggen.”

Ik hoor zijn snelle voetjes om ons bed heen dribbelen. Hij klimt op bed. Kruipt onder de dekens en nestelt zijn kleine warme lijfje tegen mij aan.

“Goedemorgen kleine vriend. Heb je lekker geslapen?” Fluister ik met mijn wang tegen zijn haartjes.

“Ja! Knuffie ook.”

“Het is nog maar half zes. Doe je oogjes nog maar even dicht.”

Ik sla mijn arm om hem heen. Neem zijn knuistje in mijn hand en raak overspoeld. Overspoeld van liefde.

Zonder dat hij er iets van merkt slik ik. En nogmaals. Er rolt een traan uit mijn ooghoek op mijn kussen.

Twee jaar geleden schreef ik een blog over het gemis van een kinderknuistje in mijn hand. Een verhaal over intens gemis. Over rouw bij ongewenste maar bewuste kinderloosheid. Ik durfde een zwangerschap in mijn gehavende pijnlijke buik niet aan. Door verlies van gezondheid zag ik mijzelf niet als stabiele moeder. Zo bang voor de toekomst. De moeilijkste keus die ik ooit heb moeten maken.

Maar mijn leven laat wederom zien dat het leven vol onverwachte wendingen kan zitten.

Plots kwam jij, mijn oude jeugdliefde, in mijn leven.

Jouw deur en hart wagenwijd open. Ik stapte binnen. Ik bleef. Samen bouwden we een wij.

Nooit gedacht dat dit zou voelen alsof het nooit anders is geweest.

Je kwam niet alleen. Ik ontmoette jouw grootste trots: Je dochter en zoontje.

Een directe klik. Zij net zo blij met ons als wij met elkaar. Ze genoten van de drukte, vrolijkheid en maffe momenten in huis. Slokten de huiselijkheid en genegenheid tussen ons gretig op.

Nu op weg naar onze toekomst. Met jou aan mijn zijde en hun knuistjes in mijn hand en hart.

Hij draait zich om. Zijn fuppie half uit zijn mondje.

Knuffie dicht tegen zich aan. Slaat zijn armpje om mij heen.

Zijn spiertjes verslappen. Ver weg in dromenland.

Je hoeft geen mama te zijn om knuistjes-liefde te mogen ontvangen.

Dit is genoeg. Meer dan genoeg. Veel meer dan ik ooit had durven dromen.

x Carlijn

Delen is Lief