Ze laat los uit liefde

“Eigenlijk vind ik het zelf niet eens zo erg. Dat ik in een rolstoel zit is een feit. Dat ik misschien dood zal gaan aan complicaties ook. Eerlijk gezegd vind ik het erger voor mijn man.”

Ze kijkt weg. Staart naar buiten. Alsof ze iets ziet wat ik niet kan zien.

Lonneke is jonger dan ik. Kleiner dan ik. Maar strijdlustig en dapper door alles wat zij heeft meegemaakt. Rond haar twintigste zakte zij steeds vaker door haar benen. In het begin alleen na het sporten. Later na een drukke werkdag. Nog later direct na het ontwaken. De diagnose MS werd kort daarna gesteld.

Haar wandeltochtjes werden korter. Dan was het vol te houden. Vervolgens ging zij alleen nog op pad met haar auto. Op de achterbank haar krukken. De stap naar een rollator was moeilijk. Toen niet wetende dat het nog moeilijker zou worden. Inmiddels verplaatst ze zich in een elektrische rolstoel. Ingehaald door de MS. Er vallen steeds meer lichaamsfuncties uit. MS is geen dodelijke ziekte maar de complicaties kunnen verwoestend zijn.

“Toen ik Paul leerde kennen was ik gezond. Ik sportte. Danste. Reisde de wereld rond. We leefden er op los. Hij genoot van mijn energie en onafhankelijkheid. Inmiddels legt hij mij op bed. Helpt mij met douchen. Leegt mijn stomazakje en katheter. Mensen zeggen dat dat liefde is. Misschien is dat zo maar zo voelt het niet. Ik ben afhankelijk. Als hij het niet doet, doet niemand het. Dat weet hij ook. Van gelijkwaardige liefdespartner is hij mijn maatje geworden. Daarna mijn verzorger. De MS heeft niet alleen mij maar ook onze relatie verwoest. Intimiteit is er niet meer.”

Ze slikt. Kan haar tranen niet meer tegenhouden. Ze snift. Trilt. Haar lichaam, aangevreten door de MS, schokt. De emoties maken haar nog benauwder. Ik vraag of ik iets kan doen. Reik haar een zakdoekje aan. Moeizaam veegt ze haar tranen weg. Vermant zichzelf. Ze maakt zich nog kleiner dan ze al is. Kijkt mij zwijgend maar doordringend aan. Alsof ze de afweging maakt of ze het mij wel of niet gaat vertellen.

“Carlijn, dit weet niemand. Maar hij is verliefd. Ik heb een email gevonden voor een andere vrouw. Een collega die ik ook ken. En ik….,” even pauzeert ze. “Ik snap het. Ik begrijp het. Hij viel voor mijn onafhankelijkheid en zie mij nu. Daar wint onze liefde het niet van. Oja, hij houdt van mij. Voor altijd. Dat schreef hij ook in de mail aan haar. Maar niet meer als een volwaardige partner. En dat begrijp ik diep in mijn hart.”

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wie ben ik om hier iets van te vinden? Dit is zo groots, daar is geen handleiding bij. Dus dat vertel ik haar. Dat de hele situatie intens verdrietig is. Leed op leed. Pijn op pijn. Dat ik Paul niet veroordeel. Dat verliefde gevoelens misschien los kunnen staan van de intense liefde die hij voor Lonneke voelt.

“Ik heb steeds longontstekingen waar ik slecht van herstel. Ik ga achteruit. Word zwakker. Ik hoop dat het geen verdere lijdensweg wordt. Ik wil nog dingen bespreken met Paul. Terug blikken op onze goede jaren. Maar ik hoop vooral dat hij weer gelukkig wordt. Dat hij alle dromen die wij ooit samen hadden kan gaan verwezenlijken met iemand anders. Ik ga hem loslaten uit liefde. Dat wil ik hem zeggen. Maar eerst moet ik in mijn eentje, in stilte, wennen aan het idee dat er al iemand anders is. Dat lukt mij. Dat weet ik. Ergens ben ik blij dat hij straks niet alleen is als ik naar een verzorgingshuis moet.”

Nu heb ik de brok. En de tranen. Ze rollen over mijn wangen. Vallen op mijn schoot. Ik beweeg mij niet. Een moment zo puur. Zo eerlijk. Zo vol liefde voor haar man. We nemen afscheid. Ik zal haar nooit meer zien. Maar wat een diepe indruk heeft zij achtergelaten op mij.

Ze laat hem los uit liefde. Zelfs nu zijn hart al deels bij een ander is….

X Carlijn

Delen is Lief.