Afscheid

Ik bijt op mijn lip. Kijk om mij heen. Mijn blik glijdt langs de eettafel, het aanrecht, mijn met zorg uitgekozen meubeltjes. Alles blijft achter. Ik zal niet veel meenemen.

Mijn huis. Maar niet meer mijn thuis.

Negen jaar geleden stond ik hier ook. In een leeg huis. Trots met de nieuwe sleutel in mijn hand. Net getrouwd en in de bloei van mijn leven.

Nu sta ik hier weer. Alleen.

Ik loop naar de hal. Sta stil voor het erfstuk van mijn oma, haar antieke klok. Ik glimlach bij de herinneringen die opkomen. Samen met oma de slagen tellen als ik bij haar logeerde. Als hij acht keer sloeg mocht ik uit bed. Mijn kleine voetjes die in haar zachte vloerbedekking wegzonken. Snel naar de keuken om een ontbijtje te maken. Oma’s thee. Pikzwart doortrokken. Met vier klontjes suiker werkte ik het weg. Zodra de klok negen keer sloeg maakten we ons gereed voor het zwembad.

Oma’s klok gaat niet mee naar mijn nieuwe huis. Ik schenk hem aan een van mijn beste vriendinnen. Of zoals zij zelf zegt ‘De klok gaat bij haar logeren’. Mijn hand glijdt langs het oude hout. Morgen wordt hij opgehaald….

De slaapkamer. Mijn bed. Wat ben ik hier ziek geweest. Opgerold als een foetus. Emmer naast mij. Gordijnen dicht. Dopjes in mijn oren. Focussen op mijzelf en mijn pijn weg puffend. Hier zal ik niets missen. Mijn bed blijft achter. Ik sluit de deur en adem langzaam uit.

Ik loop de badkamer in. Slechts twee jaar oud. Fris en licht. Mijn smaak. Alles met zorg uitgekozen. Het was prijzig maar omdat ik wist dat ik hier wel twintig jaar mee kon doen besloot ik het te nemen. Die twintig jaar werden er slechts twee.

“Fijn huisje, zal ik je missen?” vraag ik mij hardop af. ‘Zal ik in mijn nieuwe huis ‘s morgens wakker worden en denken dat ik hier ben? Voel ik mij nog verbonden met jou of heb ik tijdens het afbrokkelen van mijn huwelijk ook al stilletjes afscheid genomen van jou, mijn thuis?’

Ik open de balkondeur. Rook stiekem een sigaretje en breek. Dit uitzicht was de reden dat ik hier wilde wonen. Het wijdste zicht over de bossen van Madestein en Ockenburg. Vlak bij het strand. Binnen vijftien minuutjes met de tram in de stad. Anoniem maar toch zo dorps. Mijn plantjes, mijn vogelhuisje, mijn heerlijke stoel op het balkon. Uren heb ik hier doorgebracht. Lezend, starend, filosoferend over het leven maar ook genietend. Viooltjes in de bakken. Mijn handen in de aarde. Een praatje met de buurvrouw over de reling van het balkon. Uitkijkend naar het voorjaar. De eerste zonnestralen op mijn gezicht.

Het lijkt een ander leven…. Het was een ander leven…..

Ik druk mijn peuk uit en neem afscheid. Neem de mooie herinneringen met mij mee. De verdrietige laat ik hier. Ik maak mij klaar voor mijn nieuwe start. Ik ben er klaar voor. Neem de laatste verhuisdoos in mijn armen en sluit de deur.

Dag fijn huis. Dag oude thuis.

X Carlijn

Delen=Lief