Neem soms even de tijd.

“Mag ik je wat vragen?” Hoor ik achter mij. Ik loop zojuist gehaast de sportschool in. Log in met mijn pasje en wil naar de kleedkamer rennen om op tijd te zijn voor mijn yoga les. De oudere dame zet een stap naar voren en buigt wat voorover. Het lijkt of ze een geheimpje wilt delen. Een geheimpje wat niemand mag horen. Omdat het iets stiekems is, of iets raars.

“Jij hebt toch een stoma? En jij helpt toch andere mensen met een stoma” Fluistert ze in mijn oor. Ze kijkt mij met grote ogen aan, afwachtend, alsof ze zojuist mijn stoma op mijn voorhoofd heeft zien zitten.

Ik kan mijn lachen niet inhouden. Deze vraag had ik hier in de sportschool niet verwacht.

“Ja mevrouw dat klopt. Maar u hoeft niet te fluisteren hoor. Wat wilt u weten?”

“Mijn oudste broer is ziek geweest. Kanker. In zijn darm. En alsof dat nog niet erg genoeg is kreeg hij vier maanden geleden een stoma. Net als jij. Het is afschuwelijk.“ Haar ogen worden vochtig en vertonen de doodsangst om haar broer en het geleden leed binnen deze familie. “Hij zit dagen misselijk op de bank en dat stoma is steeds verstopt. Of het zakje gaat lek. Hij gaat de deur niet meer uit en ziet het leven niet meer zitten.”

“Wat ontzettend vervelend voor uw broer en uw familie., heeft u misschien…”

Voordat ik mijn zin kan afmaken onderbreekt ze mij.

“En toen zag ik jou. Op het nieuws. Vanwege je werk bij de Stomavereniging en ik hoorde dat jij ook een stoma hebt. ‘Hoe kan dat nou?’ dacht ik bij mijzelf. ‘Ik ken haar! Ik sport met haar in dezelfde sportschool. Hoe kan die jonge fitte meid ook zo’n vreselijk ding op haar buik hebben?’ Maar ja, het is dus echt zo!”

“Laten we even gaan zitten.” Ik besluit ter plekke mijn yoga les te skippen en een gesprekje aan te gaan met deze vrouw. We bestellen koffie aan de bar bij de sportschool. Ze vertelt het verhaal van haar broer. De onmacht. Het verdriet. Hoe een paar keer per dag het stomazakje van de buik los laat en hij onder de ontlasting zit. Als een baby. Dat de dokter hem niet verder kan helpen. Dat hij ten einde raad is. Haar tranen stromen over haar wangen. Woorden vol machteloosheid rollen over haar lippen. De liefde voor haar oude broer zo zichtbaar. Ik neem haar hand in de mijne als gebaar van troost.

Twee uur later heb ik haar oudste broer aan de telefoon. Ik vertel wie ik ben, wat ik doe, dat ik net als hij OOK een stoma heb. Maar dat ik in tegenstelling tot hem juist meer kwaliteit van leven heb gekregen. Dat ik geen pijn meer heb, dat ik sport, dat ik reis, dat ik verliefd ben. Dat ik niet bang ben voor mijn zakje wat kan gaan lekken, dat ik kan genieten van eten en dat ik mijn lichaam weer vertrouw.

Hij vertelt zijn verhaal. Ik luister. Ik stel hem gerust. Ik neem de tijd en ik geef kleine tips als lotgenootjes onderling. Hij neemt mijn adviezen dankbaar aan.

Na een lang gesprek verbreken we de verbinding. Maar niet na een laatste bedankje van zijn kant. Een emotionele uiting dat hij zo blij is ‘dat er nog iemand is zoals hij’. Dat hij niet de enige is die hoeft te strijden met zo’n zakje op zijn buik. “Als jij als jonge meid het kan, dan moet ik het als oude man van 80 toch ook kunnen?” besluit hij het gesprek. Zomaar een lotgenootje als zovelen die ik dagelijks voor mijn werk tref. Zomaar een gesprek. Zomaar een sprankje hoop.

Drie maanden later luister ik na een drukke vermoeiende dag mijn voicemail af. Ik heb een wat mindere dag. Mijn buik doet pijn. Mijn zenuwen zeuren. Mijn energie is minimaal.

“Dag Carlijn, Met Willem. Drie maanden geleden heb je mij zo enorm geholpen. Dankzij jouw oppeppende woorden en tips omtrent voeding en stoma gaat het eigenlijk best weer goed met mij. Wat de dokters niet lukte is jou wel gelukt. Ik heb weer zin in het leven.”

En zo zit ik hier met de telefoon nog in mijn hand. Geraakt. In stilte. De oplossing bleek zo eenvoudig bij deze meneer; Ik stelde voor om gewone melk te skippen en over te stappen op soja melk. Dat kan sommige stoma buikjes enorm helpen. Jammer dat de artsen deze suggestie niet eerder aan konden dragen. Jammer dat deze meneer zo lang heeft moeten wachten voordat hij het leven weer zag zitten. Helaas hebben artsen niet altijd de tijd of ervaring. Terwijl het zo simpel kan zijn.

Neem soms even de tijd voor een ander en voor je het weet heb je een mensenleven veranderd.

X Carlijn

Delen is Lief :