De tijd haalt mij in

Je komt binnen. Je zet je schooltas in de hoek. Schoenen er naast. Jas op de grond. De koelkast gaat open. Gevolgd door het koekblik.

“Hoi Tim, was het leuk op school?”

“Hhm, ja hoor.” Je ploft op de bank. De IPad gaat aan. Dopjes in je oren.

“Tim? Tim!! Hallo?” Ik ga zwaaiend voor je staan. Je haalt nonchalant een dopje uit je oor.

“Wat is er?” Vraag je afwezig.

“Hoiiiiii lieve tante Carlijn, wat gezellig dat je er bent.” Zeg ik overdreven.

“Ooh dat. Ja hoor, vind ik ook.“ Onverwacht krijg ik een stralende glimlach. Ik zie dat het gemeend is. Het dopje gaat weer in je oor. Ik smelt.

Mijn lieve grote puber neef. Bijna dertien jaar.

Ik herinner het als de dag van gister dat je werd geboren. De spanning in de slaapkamer waar je papa en mama jou verwachtte. Niet wisten wat er komen ging. Je twee tantes, Marloes en ik, mee puffend aan je moeders zijde. Allemaal zenuwachtig en verheugd vanwege jouw komst.

De eerste jaren paste ik veel op jou. Je eerste lachjes, tandjes, vaccinaties maakten we samen mee. Knuffelend op de bank. Rollend op de grond. Urenlange wandelingen in de kinderwagen. We achtervolgden de vrachtauto’s of tractoren die we tegenkwamen. Je vond het prachtig. Kirde van blijdschap. Later brabbelend in de buggy. Nog later samen achter de vuilniswagen aan met je loopfietsje.

Vele logeerpartijtjes volgden. Met de tram naar de grote stad in Den Haag. Je keek verwonderd en een beetje angstig naar al die gekleurde mensen, zo anders dan in het kleine dorp waar jij woont. We bezochten de bioscoop en Mac Donald’s. Je straalde van blijdschap. Ik wist waar je van hield, wat je bezighield, waar je van droomde. Je vertrouwde blind op mij.

De basisschool werd ingeruild voor de middelbare school. Voor het eerst na al die jaren weet ik niet meer wie je juffen zijn, of docenten zoals je ze nu zelf noemt. Voor het eerst ken ik jouw klasgenoten niet. Ook sta ik niet meer joelend aan het voetbalveld. Je brengt je tijd niet meer met mij door op de glijbaan van Mac Donald’s maar met vrienden bij….tja, waar eigenlijk? Ook dat weet ik niet precies…

Je schattige scheve tandjes blijken niet schattig meer. Er kwam onlangs een beugel. Maar jij mopperde niet. Je bent tenslotte geen baby meer die zijn eerste prikje krijgt. Je bent inmiddels een grote jongen. Soms bega ik de fout dat ik over je praat als mijn ‘kleine neefje’ maar dat olijke jongetje met zijn blonde krullen is niet meer klein. Je bent een puber. Maakt eigen keuzes. Eigen fouten. Haalt je eigen trofeeën. Hebt een eigen leven waar ik nog maar een heel klein onderdeeltje van ben.

De tijd haalt mij in. Groot voordat ik het besef. Maar op dagen als vandaag, wanneer ik die oprechte glimlach krijg, ben je voor mij weer even kleine Timmetje. Die ene blik zegt genoeg. Ik zie wat jij voelt. Zonder er woorden aan vuil te maken weet jij wat ik denk.

Of je nu een baby, kleuter of puber bent…Wij houden van elkaar en dat zal altijd zo blijven.

x Carlijn

Delen=Lief