Van lintje tot koker

“Ik wil vandaag bij jou loleren, tante Lala.” Roept mijn kleine nichtje Thirza. Loeihard door de Intratuin.

“Nee liefie, dat gaat niet. Carlijn heeft andere dingen te doen vandaag.” Ik geef haar een dikke kus op haar voorhoofd. Ze kijkt een beetje beteuterd.

Een uurtje later zit ik in het crematorium waar wij twee maanden geleden de uitvaart van omaatje hebben gehad. Mijn moeder en ik gaan vandaag haar as in ontvangst nemen. Haar as zit in een grote koker en staat opgesteld in een nisje. Respectvol maar doods.

Mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen twee maanden waarin zoveel  is gebeurd. Allereerst het overlijden van omaatje wat niet alleen verdriet gaf maar ook een periode van verwerking en afsluiting betekende

Vervolgens ging de militaire uitzending van mijn man een grote rol spelen. Alles stond in het teken van een goed georganiseerd en rustig vertrek. Nog gauw een vakantie naar de zon om prettig afscheid van elkaar te nemen. Daarna 80 kilo bagage pakken waar hij een jaar mee vooruit kon.

Zodra hij was vertrokken was de volgende spannende onverwachte gebeurtenis een feit.

Ik werd als jongste van Nederland geridderd in de orde van Oranje Nassau. Wat een spektakel, wat een emoties maar bovenal wat een eer. Bijna twee jaar lang zijn mijn lieve zussen in het geniep bezig geweest met het schrijven van een voorstel. Al mijn vrienden en collega’s waren er bij betrokken. En ik…ik wist van niets. Achteraf een van de mooiste dagen van mijn leven. Ik klop mijzelf niet graag op de borst maar toch durf ik te zeggen dat ik trots ben en mij enorm vereerd voel. Niet eens zozeer door het Ridderschap en alle aandacht die het kreeg, maar bovenal doordat ik op deze bijzondere dag een mega groot cadeau heb ontvangen van alle mensen waar ik van houd:

 

Waar anderen mensen pas op hun eigen uitvaart horen wat ze hebben betekend in het leven van hun dierbaren, heb ik het deze dag in levenden lijven mogen horen (wat toepasselijk, de naam van mijn blog!) Mijn lieve familie en vrienden en collega’s hebben mij verteld waarom ik voor hun dat verschil maak, waarom zij vonden dat ik recht had op deze onderscheiding.

Mijn eerste stomaverpleegkundige, jonge toekomstige stomadragers die ik voor de bezoekdienst heb bezocht, collega vrijwilligers, docenten en dierbaren hebben het voorstel ondersteund en uitgebreid beschreven waarom ik wegens mijn werkzaamheden de koninklijke onderscheiding van de burgemeester moest krijgen.

Kippenvel. Ontroerd door al het werk wat mijn zussen hebben gehad. Ongeloof om wat mij overkwam. Maar wat ik bovenal op deze dag heb ervaren is pure liefde. Deze dag voelde voor mij als een bevestiging in alles waar ik voor sta!

Nu, twee maanden na het sterven van omaatje zitten mama en ik weer samen in het crematorium.

We komen oma haar as ophalen. Wat we er mee gaan doen weten we nog niet. Waarschijnlijk in de zomer ergens uitstrooien op een open vlakte waar het mag. Gevolgd door een picknick met de hele familie. Maar voorlopig gaat oma met mij mee naar huis.

Even later loop ik met de grote koker as naar mijn auto.

Ik zet ‘oma’ op de bijrijdersstoel.

Zodra ik het crematorium terrein af rijd zeg ik hardop:

“U mag met mij mee naar huis omaatje. Mijn nichtje Thirza mocht vandaag niet komen logeren maar u wel. U gaat gezellig loleren bij tante Lala! Ik schenk vanavond twee glaasjes wijn in, zogenaamd ook een voor u en we sluiten samen deze bijzondere twee maanden af.

Carpe diem…U in uw koker, ik in levenden lijve met mijn lintje op.”