“Het voelt zo onwerkelijk. Afscheid maar toch ook weer niet. Spannend maar niet eng.
Onzeker….dat is denk ik het goede woord.”
Mijn zus legt haar hand op de mijne.
“Je doet het goed zussie. Wij slepen je er doorheen, echt.”
Zijn spullen liggen overal in huis verspreid. Drie grote koffers wachten om gevuld te worden. Het ticket ligt op tafel. Nog twee dagen, dan vertrekt het vliegtuig. Mijn man gaat weg. Hij gaat op vredesmissie naar een ver land. Een lang gekoesterde droom die eindelijk in vervulling kan gaan.
“Ooit hoop ik een jaar weg te gaan, op uitzending.” Ik hoor het hem nog zeggen. Tijdens onze eerste date, tien jaar geleden, sprak hij er al over. Ik vond het een ver van mijn bed show.
‘ Zo’n vaart zal het vast niet lopen’ dacht ik bij mijzelf. Zo’n vaart liep het ook niet. Zijn droom moest uitgesteld worden want ik werd ziek. Niet zomaar ziek maar erg ziek, langdurig ziek. De thuis situatie was niet stabiel genoeg om huis en haard te verlaten.
Maar nu is het zover.
Na jaren opleidingen, toetsen, examens en assessments ligt het ticket op tafel. Mijn lieve grote stoere held gaat weg. Voor een jaar. We gaan leven in twee verschillende werelden…met een dagboek verbonden aan elkaar. Gesprekjes via Skype en Facetime.
Overmorgen is het zover.
Dag lieve grote stoere man. Eindelijk gaat je droom in vervulling. Met je borst vooruit zal je op Schiphol door de douane gaan. Het vliegtuig tegemoet dat onze wereld zal splitsen. Je koffer gevuld met uniformen en stiekeme kleine liefdesbriefjes van mij. Lees ze, koester ze en bewaar mijn woorden in je hart. Als het daar even niet leuk is denk dan aan al die momenten dat we de slappe lach hadden. Zinloze slappe lach om onze eigen zinloze gekkigheid. De stilte in ons huis zal immens zijn. Muren zullen op mij afkomen en ik zal geregeld het huis ontvluchten. Ik zal je missen maar meer nog zal ik de dagen aftellen dat we elkaar weer zullen zien en onze belevenissen kunnen delen.
Een heel jaar. Twee werelden vol uitdagingen en nieuwe kansen.
Dat vieren wij vandaag want voor ons is dat reden voor een feestje.
Een feestje met een traan.
1 reactie
peet junkmail
Lieve Carlijn, wat zal het stil zijn zonder jouw Edwin, geen slappe lach. Deze gaat nu via face time, en weet zekers ook daar zullen jullie lachen, slappe lach, glimlachen, lach met een traan. Over 1 jaar is hij weer bij jouw, en dan voorgoed, zijn missie voldaan. En mocht jij het huis willen ontvluchten, je bent welkom bij ons in Limburg, met je fiets, een vriendin, je kan en mag bij ons logeren, … Lieve Carlijn, sterkte met alles, het afscheid, wat zal het zwaar zijn, maar met al die lieve zussen en ouders om je heen, je vrienden, je bezigheden, zal het jouw lukken.
Veel liefs, geniet nog ff.. petra xxxxx