Stokstijf sta ik stil. Ik kijk, bijt op mijn lip en staar. Ik sta stil voor haar kast. Mijn ogen glijden van de onderste plank waar haar schoenen staan, naar de hangers met het mantelpakje. Op de plank daar boven blijven mijn ogen rusten: parfum Chanel No.5. Verder is de kast leeg.
‘Is dit het dan?’ vraag ik mij af. ‘Is dit hoe een leven eindigt? Is dit wat er over blijft voordat je tot stof vergaat?’ Ik kijk verdwaasd om mij heen. Mijn blik gaat door de bijna lege kamer. In gedachte zie ik de plek waar oma haar stoel voor het raam stond. Ze verslond honderden boeken, daar zittend in haar stoel voor het raam. Nu is haar boekenkast leeg. De keuken waar altijd en eeuwig die kleine aardappeltjes op het gasfornuis stonden. Klaar om geschild te worden. Kokend in een pannetje voor de maaltijd of afkoelend voor de volgende dag om op te bakken. Met daarnaast de zelf gehaakte pannenlappen. Nu is haar keuken leeg. De antieke klok staat verlaten in een hoek. Klaar om opgehaald te worden door de boedelkoper. Hij tikt niet meer.
Oma heeft vorige week palliatieve zorg indicatie tien gekregen. Dit betekent dat ze terminaal is en hoogstwaarschijnlijk niet meer lang te leven heeft. Ze zal haar dagen slijten op een kamertje van het verzorgingshuis. Wij ruimen haar woning leeg. We hebben geen haast want oma is er gelukkig nog. Alle kledingstukken, antieke kopjes en tekeningen die wij als kind gemaakt hebben gaan door onze handen. We lachen, we huilen en halen herinneringen op aan vroeger.
“Weet je nog, als we met kerst bij haar gingen eten deden we dat van dit tafelkleed” zegt mijn zus terwijl ze een keurig gevouwen kleed uit de kast haalt.
“Ja, en we aten altijd bloemkool met nootmuskaat!” zegt mijn andere zus nuchter.
“En boontjes. En rozijnen door de gehaktbal.” Maak ik haar zin af.
We glimlachen om de herinneringen van dertig jaar geleden. Het tafelkleed gaat in de bewaardoos. Hoogstwaarschijnlijk eten we deze kerst van het dierbare kleed. Waarschijnlijk zonder bloemkool of boontjes maar wel met oma in gedachte. Ook de kledingkast wordt leeg geruimd. Een stapel truien voor de buurvrouw. Een stapel linnengoed voor de kringloop. Een grote zak voor het goede doel en tientallen schoenen voor de schoenencontainer. Alles wordt geruimd.
Vandaag maak ik een laatste ronde door het bijna lege huis. Mijn blik blijft rusten op haar kast. Ik open de deur en sta oog in oog met haar schoenen, haar mantelpakje en parfum. Haar laatste bezittingen. Het hangt klaar voor haar naderende dood. We hebben uitvoerig besproken hoe ze haar uitvaart wilt en wat ze wilt dragen. Dit is het geworden. Het pakje wat ze droeg toen mijn zus drie jaar geleden trouwde. Een vreugdevolle dag waar ook zij een beetje in het middelpunt stond. Waar het prachtige nummer van Claudia de Breij werd gezongen ‘Mag ik dan bij jou’.
En zo sta ik hier. Voor die bijna lege kast. Met het laatste couplet van Claudia de Breij in mijn hoofd:
“Als het einde komt,
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?”
En als ik dan bang ben,
Mag ik dan bij jou?
Als het einde komt,
En als ik dan alleen ben,
Mag ik dan bij jou?”
Ja Oma, als uw einde komt en als u dan bang bent mag u bij mij. Als uw einde komt en als u dan alleen bent, mag u bij mij. In uw mantelpakje, geurend naar Chanel No.5.
Net als drie jaar geleden op de bruiloft in het middelpunt…maar dan anders….