Omgekeerde rollen

“Eindelijk. Ik kijk er zo naar uit!” Met stralende ogen zit je naast mij. We stijgen op. Voor de tiende keer samen naar Griekenland.

De jaren vlogen voorbij. Mijn werk, relaties en gezondheid hadden hun ups en downs. Maar ieder jaar, hoe mijn leven of lijf er ook bij stond, boekten wij een reis naar Griekenland.

Steeds een ander eiland. Appartementje aan zee. Duizenden haarspeldbochten in ons gehuurde Fiat Pandaatje. Kletsend, van de hak op de tak, scheurend door de bergen. Lachbuien zoals alleen wij dat kunnen.

En nu, tien jaar later, kijk ik naast mij in het vliegtuig en zit er plots een brok in mijn keel.

Je wordt ouder mama. Niet langer neem jij mij aan je hand mee op reis maar de rollen keren langzaam om. Ik regel de reis, de tickets, de koffers en de vouchers. Ik help je met je elektronische boarding pass. Verbaasd kijk je naar al die high tech.

Ik vertel je over mijn leven. Vraag naar het jouwe. De gesprekken worden gedurende de week steeds intiemer en rustiger. Je begrijpt mijn frustratie omtrent mijn haperende chronisch zieke lijf als geen ander. Gewoon omdat je mijn moeder bent. Niemand anders doet wat jij kan; je zegt áltijd het juiste. Ik vraag je mening maar gelukkig nog net zo vaak als vroeger je advies.

Mensen kijken en ik zie ze denken:

‘Zal die vrouw haar man verloren hebben omdat ze samen met haar dochter reist? Of zal die dochter alleenstaand zijn omdat ze met haar moeder reist?’

Niets van dat alles. Onze mannen, hoe lief we ze ook vinden, blijven thuis. Ook dat is al tien jaar zo. Dit is ónze week. Onze traditie.

Tijdens de laatste dagen observeer ik jou. Met nog steeds die brok in mijn keel. Zullen wij hier over tien jaar ook nog zitten? Ik grijzer, met meer rimpels. Jij brozer en lichtelijk gefrustreerd omdat alles wat moeizamer gaat.

Ik hoop het zo mam. Ook al keren de rollen zich langzaam om.

X Carlijn