Mijn meisje

Ik begrijp niet wat ze hier doet. Een kind alleen. Midden in het bos. Hooguit vijf jaar oud. Als ik haar nader zie ik dat ze huilt. Met haar handjes veegt ze haar traantjes uit haar gezicht. Haar beentjes bungelen over de rand van het bankje.

Mijn hartslag neemt toe. Een onheilspellend gevoel dringt zich aan mij op.

“Dag meisje.” Zeg ik met zachte vriendelijke toon als ik naast haar neer hurk.

“Wat doe jij hier helemaal alleen? Kan ik je helpen?”

“Nee!!!! Je doet lief tegen alle kindjes maar niet meer tegen mij!” Woest en verdrietig veert ze op. Kijkt mij recht aan.

Ik schrik. Verstijf. Voel paniek opkomen. Ik kijk recht in de ogen van…

Ja, van wie eigenlijk? Van mijzelf? Dit kleine blonde meisje lijkt sprekend op mij! Ik kijk om mij heen. Zoek naar haar ouders. Naar iemand. Naar iets wat dit kan verklaren.

Mijn oren suizen. Mijn hersens verwerken tientallen gedachtes tegelijk.

Ik neem haar kleine handje in de mijne.

“Lieverd. Waar kom je vandaan?” Mijn hart stroomt over van liefde voor dit kleine kwetsbare meisje.

“Mama…..?” Haar blauwe ogen vol tranen boren zich in de mijne. Recht in mijn moederhart. Het snijdt. Het brandt. Het overheerst mijn hele zijn.

“Je ziet mij niet meer mama…..”

Ik hap naar lucht.

Schrik wakker.

Zit rechtop in bed.

Een rauwe gil klinkt door de slaapkamer. Ik ben het zelf. Mijn vriend draait zich slaperig om. Wilt mij in zijn armen nemen.

“Nee Nee! Ik moet terug!” Stamel ik in paniek.

“Ik moet terug naar mijn droom. Het was míjn meisje. Míjn kindje. Ik moet naar haar toe!!”

Ik knijp mijn ogen weer dicht. Wetende dat dit nergens op slaat. Ze was zo echt. Zo levensecht. Ik voelde de herkenning. Mijn kindje. Het lukt niet. Ik zie haar niet meer. Ik begin onbedaarlijk te huilen. Het doet zo’n pijn van binnen. Er is geen houden meer aan. Daar zitten we. Mijn vriend en ik. Midden in de nacht. Tegen elkaar aan. Met mijn onverwachte plotselinge tranen wegens mijn lege moederschoot.

Nee, ik vergeet haar niet. In alle hectiek van het leven met nichtjes, neefjes en bonuskindjes mag er ook altijd plek blijven voor haar; Mijn onvervulde kinderwens.

X Carlijn

Delen=Mooi. Een zeer persoonlijk kwetsbaar verhaal over de rauwe kant van ongewilde kinderloosheid. Deel of stuur het naar vrouwen die net als ik een vol fijn leven hebben maar soms onverwachts overspoeld raken….. Laat weten dat je aan ze denkt want alleen zo hun lege moederschoot wat minder leeg.