“Maar dat kan toch geen toeval zijn?” Vraagt mijn moeder bezorgd.
“Ik weet het niet…..”
“Ik bedoel. Ze hebben allebei al jaren een stoma. Allebei zo jong. En nu beiden kanker….”
“Ik weet het niet….” Ik begrijp haar vraag. Heb hem mijzelf ook gesteld. Maar ik ben geen arts. Ik heb geen antwoorden.
Ik weet alleen dat het mij raakt. Dat het mij kwaad maakt. Twee vriendinnen met kanker. Notabene uit hetzelfde meidengroepje. Het maakt mij machteloos. En er borrelt ook een onheilspellend gevoel van angst.
Ik ben 39 jaar. Hoe reëel is de kans dat iemand van mijn leeftijd twee vriendinnen met een stoma heeft die allebei een vorm van kanker hebben? Zou er dan toch een verband zijn?
Door verwijdering van de dikke darm kans op verkeerde celgroei in longen en borst?
Is het niet té toevallig dat zoveel lotgenootjes met stoma op jonge leeftijd er ook nog eens kanker overheen krijgen?
Wat zegt dat over mijn toekomst?
Ik kijk naar de foto van afgelopen zomer. Barbara, Frederieke en ik. Drie blonde meiden. Stralend van oor tot oor op een zonnig terras. Puffend achter een grote ijscoupe. Filosoferend over het leven. Over liefde, pech en ziekte. En ook over de dood. Ik doodsbang voor de dood. Maar Frederieke ziet in de dood een hoger doel vanwege haar sterke geloof in God. Die stralende foto maakt mij nu treurig. Wat waren we onbezorgd. Twee van de drie zijn nu ziek. In longen en borst.
“Gaat het met je? Wat zul je bang zijn.” App ik haar.
“Angstig ben ik niet. Ik vertrouw op mijn God. Hij zorgt voor mij.”
Ik zucht. Kan mij er niets bij voorstellen. Maar bovenal ben ik blij voor haar dat zij haar God heeft en niet mijn angst. Want wat zou ik gruwelijk bang zijn als ik zou horen dat mijn borst er binnen een week af moet. Oog in oog met angst voor de dood. Het laat mij huiveren.
Ik nestel mijzelf met een kop thee op de bank. Opgetrokken knieën. Ik voel tranen maar ze komen niet. Ik mijmer over het doel van ons bestaan. Slik een brok weg die zo groot is dat hij niet weg te slikken valt.
Soms wordt het ook mij gewoon even teveel en alles wat dan nog rest is doodsangst….
X Carlijn
2 gedachten over “Doodsangst”
Pppppffff Carlijn….heftig Maar wederom mooi en pakkend geschreven. Sterkte voor jou maar ook voor je twee vriendinnen. Liefs Monica
Wat is voorbestemt en wat niet !het een is het gevolg van het ander!
Geef niet op .blijf strijden voor je zijn ! Jullie doen er toe om te blijven en door gegeven wat jullie bezielt .jullie zijn er niet voor niets.
Blijf samen sterk en ga er voor
Ik ben 85
Julli moeten dit ook willen halen !Ga door en ik zal jullie steunen ,met waar ik kan
Liefs en hugs van hier Jan