“Doe je hoofd maar naar achteren. Adem rustig in en uit.”
De slang verdwijnt haar neus in. Wordt doorgeschoven. Tranen wellen op in haar ogen.
De slang gaat dieper. Door haar keel. Haar maag in. Ze kokhalst. Tranen rollen aan weerszijden van haar wangen omlaag.
Dieper. Nog dieper.
“Goed zo Anna. Neem maar een slokje water.” Zegt de verpleegkundige vriendelijk.
Ik geef haar het bekertje met het rietje. Ze kijkt mij dapper maar tegelijkertijd een beetje angstig aan.
“Dit is de laatste keer lieverd. De laatste keer dat je onderzoeken met slangen en doorgeslikte camera’s moet ondergaan!”
Zachtjes knikt ze.
Wij zijn in MUMC Maastricht. Deze week krijgt onze vriendin Anna talloze mensonterende onderzoeken. Eigenlijk kon ze het niet meer aan om nogmaals door de medische molen heen te moeten maar ze wilt nog één maal proberen om haar kwaliteit van leven te verbeteren. Voor haar twee zoontjes. Voor haar man. Wie weet blijkt er toch nog een mogelijkheid om van de sondevoeding af te komen.
Wendy en ik gaan mee. Vriendinnen door dik en dun. Delen en weten alles van elkaar. Niet alleen op medisch vlak. Ook onze mannen moeten het ontgelden. Intieme details, smeuïge verhalen en hilarische situaties worden gedeeld. Altijd. Overal. Dus ook hier in het ziekenhuis gaan de grapjes door. Juist daarom wilde Anna ons hier aan haar zijde.
Wendy en ik kijken vol walging naar de slangen in haar neus. Bekijken de manometrie die de beweging van haar maag in beeld brengt. De verpleegkundige geeft Anna opdrachten.
“Slik. Stop. Neem een slokje water. Slik maar weer.”
Na vijftien minuten is ze klaar. Hoofd weer achterover. De slang met meetpuntjes wordt centimeter voor centimeter uit haar maag getrokken. Wendy en ik kijken elkaar weer rillend aan. Weten zelf uit ervaring hoe dit voelt. De kriebel, het kok reflex, het gevoel of je stikt. Tranen in haar ogen. En in die van ons.
Dan is de slang er uit. Klaar.
“You did it! Taart?” Vraag ik Anna.
“Dat lijkt mij heerlijk!”
Een half uur later zitten we op het drie landenpunt in Vaals. Met koffie en vlaai. Ze kijkt verrukt. Kreunt van genot. Lacht om de meneer die verschrikt omkijkt. Meer dan drie hapjes zal ze niet wegkrijgen. Maar zie haar hier zitten. Onze lieve dappere dodo. Zo trots op haar. Wat de uitslag ook wordt… Hoe haar toekomst ook zal zijn… Dit neemt niemand haar meer af!
X Carlijn (en Wendy)
3 gedachten over “Dappere dodo”
Ik herken dit helemaal….die rot onderzoeken ..helaas voor mij geen ondersteuning gehad bij de onderzoeken. Sta er steeds alleen voor als die onderzoeken voor controle weer moeten plaats vinden.
Het zijn vervelende onderzoeken…….
Beste Monique, Wat ontzettend naar dat u er steeds alleen voor staat. Zulke onderzoeken zijn zo ingrijpend, traumatisch en heftig….alleen de support van liefdevolle humoristische en oprechte vriend(inn)en kan die angst iets verzachten. Wat spijtig te horen dat u alles alleen moet ondergaan. Weet u dat sommige ziekenhuizen werken met buddy’s? Dit zijn betrokken lieve vrijwilligers die met u mee gaan tijdens de onderzoeken…Zij kalmeren u, houden uw hand vast als u dit wilt of werken als een extra ‘stel oren of mond’ om te luisteren of praten met de arts als u even dicht slaat. Ik hoor hier heel positieve ervaringen over. Misschien heeft uw ziekenhuis ook wel zulk soort buddy’s? Heel veel sterkte met uw eigen gezondheid. Groeten Carlijn
Ook bij mij mocht er niemand mee naar binnen, zelf een collega van hun die een heel goede vriendin is mocht niet mee. Aangezien het de eerste keren ook niet gied lukte is het voor mij best traumatisch geweest en aangezien een roesje niet werkt krijg ik de volgende keer een verdoving met propofol