Mijn brief aan jou

Ik schrijf jullie. Omdat ik trots ben. En dankbaar. En soms verdrietig. Om ons. Om jullie.

Lieve Wendy, ik leerde jou kennen toen ik voorlichting kwam geven bij jou thuis. Acht jaar geleden. Je had je stoma nog maar een paar weken. Je wilde er niets van weten. Verafschuwde die zak op je buik. Gruwelde van de lekkages. Jij, mooie danseres met rank figuurtje, wilde dolgraag van je stoma af. Er was een kleine mogelijkheid dat dat zou lukken met een speciale operatie techniek: de pouch. Strijdvaardig ging je de operatie in. Er ontstonden complicaties. Dertien operaties volgden. Zoveel ingeleverd. Diepe dalen. Opgekrabbeld en weer onderuit geschopt. Uiteindelijk sta je nu sterker dan ooit als stabiele vrouw midden in de samenleving. Niet altijd even energiek. Soms ziek. Geconfronteerd met wat niet meer mogelijk is of anders is gelopen. Maar altijd stralend en positief. Onlangs je eigen dansschool SalsaSamen geopend. Wat een mijlpaal. Wat een kracht. Wat ben ik trots.

En Anna. Weet je nog? Jaren geleden midden in de maatschappij. Jong. De wereld aan onze voeten. Darmen die klierden en een stomazak op onze buikjes maar niets deerde ons. Ondanks je stoma werd jij moeder van twee stoere mannetjes. We werden collega’s binnen StomaJONG. Organiseerden bijeenkomsten voor jongeren die er vaak minder goed aan toe waren dan wij. In stilte reden wij daarna terug naar huis. Ieder met onze eigen gedachte. Ontdaan door alle verhalen.

”Niet teveel van aantrekken schat. Wij zijn stabieler.” zeiden we bij het afscheid.

Hadden we dat te vaak gezegd? Of te hard? Eerst leverde ik in. Bam. Terug bij af. En net toen ik er bovenop kwam gleed jij onderuit. Haperende darmen. Eten lukte niet meer. Er volgden onderzoeken. Vloeibare voeding. Uiteindelijk sondevoeding. Vierentwintig uur per dag voeding die door een sonde je neus, maag en dunne darmen in gaat. Hoe jouw toekomst wordt? Daar denken wij maar niet aan….

Werken lukte niet meer. Je verloor je baan als fysiotherapeute. Bracht meer tijd door in huis, op de bank en in bed. Vaak pijn. Bijna nooit energie. En toch. Toch staat daar nog steeds die goedlachse, sterke, trotse moeder die alle kracht die zij heeft in haar kinderen pompt.

We zijn er nog. De drie eenheid. Vriendinnen voor het leven.

Afgelopen week maakte mijn vriend, tijdens een maf feestje, deze foto van ons drietjes. Ik staar er naar terwijl de herinneringen de revue passeren. Herinneringen van ziekte, wanhoop en pijn. Maar bovenal herinneringen aan onze vriendschap vol steun, liefde en bewondering voor elkaar. Herinneringen van plezier. De slappe lach. Ondanks alles……

Ik hou van jullie.

X Carlijn