Ruis. Mist in mijn hoofd. Piepjes. Ik zie vormen weg drijven en terugkomen. Ik herken het niet. Ik open mijn ogen. Fel licht. Sluit ze weer. Ik hoor een kreun. Ik ben het zelf. Ik zak weer weg.
“Dag Carlijn.” Een stem. Weer open ik mijn ogen.
“Alles is goed gegaan hoor. De dokter heeft je dikke darm verwijderd. Het ging wat moeizamer dan we hoopten maar nu ben je stabiel. Je ligt nog op de medium care.”
Gauw sluit ik mijn ogen. Ze zijn zo zwaar. Overal wit. Spierwit. En herrie. Piepjes en machines. Jeuk aan mijn neus. Ik wil kriebelen met mijn hand maar ik zit vast. Naald in mijn arm. Overal snoeren. Weer glijd ik weg. Bossen. Een wandelpad. Een hertje in de verte. Ik ren naar hem toe.
Pijn. Verdomme zoveel pijn. Stekende messen in mijn buik. Ik adem diep in. Probeer te gillen maar het lukt niet. Keelpijn van de beademing.
“Rustig maar Carlijn.” Een zachte vriendelijke stem in de verte. Haar hand op mijn schouder.
“Nee! Nee! Haal het weg! Haal het mes er uit!” Smeek ik. Ik zie een verpleegster. Ze drukt op een knopje naast mij.
“Je krijgt wat extra morfine. Probeer maar te rusten meisje.”
Ik val. Dieper en dieper. Ik val langs kleuren. Mooie heldere kleuren. Het voelt als zachte watten. Ik laat alles los; mijn angst, mijn pijn en mijn verdriet. Het lost op. Zijn het minuten of uren dat ik daar zo lig? Rustig drijf ik weer omhoog uit die warme watten vol kleuren. Ik word gewekt door een stem. Ik herken de stem van liefde. De stem die mij gebaard en altijd getroost heeft. De stem die ook nu mijn redding is.
“Dag lieverd. Ik ben bij je. Mama is hier. Je hoeft dit niet alleen te doen.”
Haar hand in de mijne. Een zachte kus op mijn hoofd. Haar stem die mij al twintig jaar kalmeert en troost. Mijn lippen zijn droog. Nog steeds zo warrig in mijn hoofd. Maar zij geeft mij weer hoop. Op dat moment weet ik: ‘Hoe zwaar het nu ook is, het komt vast allemaal weer goed….”
X Carlijn
Oude herinneringen. Inmiddels alweer zestien jaar geleden. Dankjewel lieve mam voor al die mooie en leuke momenten die we hierna nog hebben gehad en zullen krijgen.
Delen is Lief
3 gedachten over “Mama”
Hallo Carlijn,
Net je stukje gelezen in Westland courant,ik wordt blij van zulke dappere mensen.
Je steekt je nek uit en laat ze een poepie ruiken.ik vind je een top-wrijf en gelukkig is het
Niet voor niets geweest.
Mvg.nelie vd bos(moeder van tamara)
Ik lees iedere keer weer je blog en het grijpt.me steeds aan. Wat kan jij het goed beschrijven. Ik ben gewoon trots dat ik je ken. En wat.relativerend is deze blog van jou voor de hectiek van de sport. Ik zit nu bij het WK handbal op de tribune in spanning. Halen ze de finale of niet. Nu vraag ik mij af is dat belangrijk?
Oh, wat een lief bericht ❤️ Ik moest er spontaan om huilen. mijn moeder leefde nog bij mijn eerste darmoperaties. in het UMC in Utrecht . Haar troostende hand en woorden had ik zo nodig toen Bij aanleggen van stoma en dikke darmverwijdering was ze al overleden.