“Hoe ben jij over deze schaamte heen gestapt?” Rob Veenman, de presentator, kijkt mij afwachtend aan. Ik zit bij de televisie opnames van ‘Dit was November’ van de WOS. We praten over mijn laatste blog; Vernederend
“Die schaamte zal ik altijd blijven voelen. Lekkages van mijn stoma halen mij nog steeds uit mijn evenwicht. Maar ik wil benoemen wat die schaamte met mij doet. Vooral nadat ik honderden reacties van andere mensen ontving die hetzelfde is overkomen.”
Zo kreeg ik een mail van Ilse. In de bloei van haar leven. Althans, dat zou zij moeten zijn. Terwijl de wereld buiten door gaat zit zij binnen. Al drie jaar. Uit angst niet op tijd een wc te vinden blijft zij thuis. Incontinent. Wanneer ze opstaat, niest, lacht of bukt verliest ze poep. De eerste keer gebeurde dat in een drogisterij, jaren geleden.
‘Ik stond bij de kassa. Liet een klein windje. Plots zat mijn hele broek vol. Ik schrok mij een hoedje. Ik vroeg of ik gebruik mocht maken van de wc. Het mocht niet. Huilend kwam ik thuis. De tweede keer gebeurde kort daarna bij een speelgoedwinkel. Ik bukte om iets te pakken. Flats. Broek vol. Weer werd mij de toegang tot hun wc geweigerd.’
Haar mail greep mij naar de keel. Nadat ze tientallen keren werd geweigerd bij een toilet werd haar wereld kleiner en kleiner. Totdat zij geen wereld meer had. Ilse komt de deur niet meer uit. Boodschappen worden online besteld. Vriendschappen via social media onderhouden.
Dit is geen uitzondering. Geen extreem geval. Honderden e-mails vol schrijnende geheimen, gênante momenten en immens verdriet werden mij afgelopen week toevertrouwd.
Lieve mensen. Ik ken jullie niet. Jullie mij ook niet. Maar wat ons verbindt is de schreeuw om een wc. Een noodzaak omdat wij niet kunnen wachten. Niet tien minuten kunnen lopen naar een horecazaak drie straten verderop. Wat ons verbindt is de geur van urine of ontlasting die ons op de meest ongebruikelijke momenten overvalt. De herkenbare schrik. “Onee. Ben ik dat?” Direct gevolgd door een koortsachtige blik van paniek die een toilet zoekt. Meestal is die er niet is.
Voor al die mensen strijd ik voort. Ook voor Ilse. Want wat lijkt het mij fantastisch om ooit samen de winkelstraat in te lopen. Haar alle nieuwe openbare toiletten te kunnen laten zien. Zodat de wereld weer voor haar open gaat. Een wereld met toiletten.
X Carlijn
Delen blijft lief om het schrijnende tekort aan toiletten en het taboe bespreekbaar te maken.
Foto Thierry Schut Fotografie
www.waarkaniknaardewc.nl #iederewctelt
1 gedachte over “Schaamte”
Ik heb je blog Vernederend gelezen, ik vind het zo dapper dat je het zo in detail heb durven neer zetten…
En ik vond het nog wel genant dat er bij mij iets mis ging tijdens het gebruik van een plasfles (in een garagebox waar ik en mijn collega’s de post ophalen) waardoor ik niet (helemaal) in de fles plastte, maar grotendeels op mijn kleding en ik daar niet de baas over durfde in te lichten uit schaamte… (had ik midden op straat door de telefoon moeten vertellen) dus post ipv zaterdag, maandag verder bezorgd… Ik voelde me vies… Het heeft me net niet mijn ontslag gekost, het ergste is nog dat ik niet geloofd word… Alsof je zoiets verzint… Bovendien is mijn overactieve blaas bekend… Dat van jou vind ik vele malen erger…
RESPECT!