Vederlicht

Ze zit aan de waterkant in Poeldijk. In haar rolstoel. Handen gevouwen in haar schoot. Breekbaar en fragiel. Ik schat haar ouder dan negentig jaar. Haar dochter aan haar zijde.

De muziek wordt luider. De eerste boten van het Varend Corso naderen. Jongelui met een biertje in de hand. Mensen praten en lachen. Vrienden genieten van een onbezorgde dag. En zij zit daar maar. In haar stoel. Stilletjes te staren naar het water.

Met bibberende handen pakt ze haar tasje. Zet hem op haar schoot en opent hem. Ze rommelt er in. Ritsjes gaan open en dicht. Onrustig. Tot ze gevonden heeft wat ze zoekt. Met haar zakdoekje dept ze haar voorhoofd. Het is warm. De zakdoek blijft als een propje in haar hand. Ze hangt haar tasje terug aan de armleuning. Haar blik gaat weer op oneindig.

De boten vol bloemen naderen. Ze verblikt of verbloost niet. Het lijkt haar weinig vreugde te geven. Beseft ze waar ze is? Krijgt ze hier nog iets van mee of zit ze verscholen achter de waas van ouderdom? Ook mijn aandacht gaat niet naar de versierde boten. Ik blijf kijken naar deze mooie oude dame.

Dan nadert er een boot met ballerina’s. Prachtige ballet muziek. Dames op hun spitzen. Vloeiende bewegingen.

De oude dame kijkt op. Scant de omgeving. Lijkt te zoeken waar de muziek vandaan komt. Ze ziet de ballerina’s. Een blik van herkenning glijdt over haar gezicht. Er lijkt een wonder te gebeuren.

Ze laat haar zakdoekje vallen. Plotseling gaan haar armen sierlijk omhoog. Van haar bibberende, stramme stijve spieren is niets meer te zien. Met vloeiende armen beweegt ze mee op de maat van de muziek. Ze neuriet. Een glimlach van oor tot oor. Haar armen, haar romp en hoofd lijken vederlicht. Bewegen ritmisch mee met iedere klank. De ballerina’s zien de dame en zwaaien sierlijk. De dame zwaait niet maar wuift. Zo minuscuul, met zoveel precisie op de juiste maat. Ze sluit voor een moment haar ogen. Haar hoofd in haar nek. Maakt cirkels met haar polsen. Lijkt haar dans in gedachte af te ronden.

De boot vaart verder. Ze opent haar ogen. Wuift nog eenmaal. Dan staart ze weer naar het water. Haar handen zakken in haar schoot. Als een kaarsje uitgedoofd.

En ik zit daar.

Met kippenvel ondank de hitte. Met tranen in mijn ogen na het zien van dit prachtige schouwspel. Terwijl iedereen om mij heen danste, joelde en schreeuwde beleefde ik het mooiste moment van het Varend Corso:

De dame ontwaakte uit haar ouderdom. Geraakt door de herinnering uit haar geleefde leven.

Voor even de ballerina die zij ooit was. Lang geleden.

x Carlijn

Delen is Lief