Lieve schoonvader. Ze moesten eens weten. Dat die man die daar door het dorp loopt niet meer de man is die hij was. Aan de buitenkant zien ze niets. Nog even vrolijk, nog even goed gekleed. Hij zegt ze vriendelijk gedag wanneer ze hem groeten. Ze horen echter niet dat hij vervolgens aan zijn vrouw vraagt:
“Die ken ik toch? Wie was dat ook alweer?”
Drie maanden geleden kwam je gehaast thuis. Je was druk, zoals altijd. Twee banen, een eigen bedrijf. Die avond zouden jullie een feestje geven en er moest nog veel geregeld worden. Of je even de verwarming aan wilden zetten op het hoge zoldertje die de feestruimte moest verwarmen.
Vervolgens hoorde je vrouw een klap. Maar geen gil. Ze trof je aan op de grond. De ladder over je heen. Je bewoog niet meer. Er stroomde bloed uit je oren. ‘Ik ben hem kwijt,’ schoot er door haar heen. In paniek wilde ze het alarmnummer bellen. Wist echter niet meer hoe dat moest. Verlamd van shock. De slimme app Siri bood uitkomst. “Siri, bel het alarmnummer” gilde ze tegen haar toestel.
Ze volgde de instructies op van de dame van de alarmcentrale. “Ik ben hem kwijt! Ik ben hem kwijt!” Bleef ze herhalen. Hij reageerde niet. Lag daar maar.
De traumaheli landde in de straat. Verplegers, artsen, de politie. Al gauw stond de feestruimte vol. Je kwam bij. Verward. Wist niet waar je was of wat er was gebeurd. Je zakte weer weg. Een spannende tocht naar het ziekenhuis volgde. Je kinderen in de auto er achteraan.
De traumakamer wachtte je op. Een heel team van artsen over je heen gebogen. Scans werden gemaakt. Al snel bleek het goed mis te zijn. Je schedel gebarsten. Je trommelvlies gescheurd. Een flinke bloeding en kneuzing onder de schedel. Diverse breuken in je hand. We moesten afwachten hoe je zou bijkomen…of je zou herstellen. Het waren spannende uren. Tussen leven en dood. Je lieve vrouw vol spanning aan je zijde. Wij zagen haar gedachte malen. Ze zei niets maar wij zagen haar denken: ‘Zal hij het redden? Of ben ik hem kwijt?’
Je ontwaakte. Verward. Vreselijke koppijn. En moe. Zo ontzettend moe. Wat waren we opgelucht. De eerste schrik zakte weg. Niet wetende welke zware weg je nog te gaan zou krijgen.
Inmiddels zijn we enkele maanden verder. Die drukke man met zijn twee banen en 80-urige werkweek is er niet meer. De streber, de perfectionist. De zakenman lijkt tegelijkertijd met je val verdwenen te zijn. Opstarten en de dag doorkomen is een hoofdtaak. Radio en tv geven teveel prikkels. Bezoek sloopt je. Je bent moe, zo ontzettend moe. Bijna dagelijks ben je te vinden in de revalidatie kliniek. Fysio voor je inmiddels geopereerde polsbreuk. Ergo therapie. Een psychologe en maatschappelijk werkster die aan je slechte geheugen en mentale herstel werken. Ook je vrouw wordt hier goed in begeleid want alles, jullie hele opgebouwde verleden, is er niet meer.
Een spannende toekomst ligt voor jullie open. Een tweede kans. Het had zomaar anders kunnen lopen. Dat besef jij ook. Dat raakt je. Ontroerd je. Die kwetsbaarheid doet je soms pijn. Jullie liefde voor elkaar vanaf de zijlijn te zien maakt ons, jullie (schoon)kinderen, stil. Wij maken ons zorgen om jou. We zien je knokken. We zien jouw stijgende lijn maar soms ook jouw stapjes achteruit. Dat is verdrietig. Voor ons allemaal.
En als je daar dan loopt in jouw vertrouwde dorp, aan de arm van jouw vrouw, waar jij honderden mensen kent maar het soms niet meer weet, dan is dat wreed. Voor de buitenwereld is er weinig veranderd. Je bent er weer. Je lacht. Je lijkt mee te doen. Maar mensen weten niet hoe je vervolgens uren of dagen moet herstellen.
….Ik ben nog maar kort in je leven maar ik wil je graag zeggen dat ik je zo dapper vind. Zo’n doorzetter. Ook al was je mijn naam vergeten en noemde je mij keer op keer Clarijn. Het geeft allemaal niets. Zolang je er maar bij bent, zoals afgelopen weekend met Pasen. Je dierbaren om je heen. Je kleinkinderen op schoot. Alsof er niets aan de hand is. Dat is genoeg.
X Carlijn
Delen is Lief:
Maak onzichtbaar hersenletsel zichtbaar door er met elkaar open over te durven praten. Voor meer info kijk op www.hersenletsel.nl en http://www.hersenletseluitleg.nl/
5 gedachten over “Ze trof je aan op de grond”
Heel goed verwoord! Jullie weten nu als geen ander hoe broos geluk en gezondheid kan zijn. In een paar seconden heeft het ‘normale’ zijn plaats afgestaan aan stevige onzekerheid.
We moeten er meer van bewust zijn dat gezond zijn heel kostbaar is; een geschenk uit de Hemel. Daar kun je nu alleen nog hoop uit putten. Ik bid voor jullie dat het mag goedkomen.
Liefs Heleen x
Mooi geschreven Carlijn.
Een dikke knuffel voor Leen, Ria en de rest van de fam.
Carlijn wat heb je dit prachtig weergegeven. Mijn complimenten en tevens mijn beterschapwensen voorjullie allemaal. Niet Aangeboren Hersenletsel…..in 1 klap verandert het leven met onzichtbare gevolgen. Houdt moed,met geduld en liefde zijn er gelukkig vele mogelijkheden. Sterkte vanuit Drenthe, Silvia Graat
Ik verval in herhalingen, wederom prachtig geschreven.
Heftig wat er gebeurd is, sterkte voor allen.
Carlijn wat heb je dit prachtig geschreven en ook weergegeven.
In èèn klap veranderde zijn leven , en dat van zijn vrouw en familie. Zo mooi en liefdevol verwoord.
Veel sterkte voor jouw schoonpa en familie.