Ik krijg het niet van mijn netvlies. De blote voetjes. De vuile kinder knuistjes verstrengeld in hun moeders hand. Kleding met gaten. Schuifelend in stilte, voetje voor voetje langs de weg.
“Waar gaan al die mensen naartoe?” vraag ik aan de Griekse taxi chauffeur naast mij. Ik verdraai bijna mijn nek bij het aanzicht van deze mensen.
“Het zijn de vluchtelingen uit het kamp bij de oude luchthaven. Ze gaan iedere dag rond deze tijd naar de stad. “
“Maar waarom? Wat gaan ze daar doen?” vraag ik verbaasd terwijl ik de hele stroom mensen langs de vluchtstrook gade sla.
“Voor een maaltijd. De bevolking van Athene biedt ze een maaltijd aan. Ook al is de Atheense bevolking arm, ze delen hun eten met de vluchtelingen. Er is geen hulp voor deze mensen. Ze lijden honger en wonen onder erbarmelijke omstandigheden in het tentenkamp hier verderop.”
Ik ben in shock. Geraakt door de blote kindervoetjes op het vuile asfalt. Ik voel pijn in mijn hart bij het zien van de wanhoop. Het uitzichtloze bestaan.
“Mag ik het zien? Kunt u mij naar het kamp brengen?” vraag ik voorzichtig, “Het klinkt bijna als ramptoerisme maar zo bedoel ik het niet. Ik wil het zien in de hoop iets te kunnen betekenen. De wereld moet weten wat hier gebeurt. Ik wil het delen.”
De taxi chauffeur kijkt bedenkelijk. Hij kijkt mij lang aan en zegt dan voorzichtig:
“Ik denk niet dat dat een goed idee is. Met je blonde haren, blauwe ogen en dure Westerse kledij val je teveel op. Ik kan je geen veiligheid garanderen. Maar we kunnen achter het hek het kamp bekijken.”
De taxi keert om bij de rotonde. Even later sta ik met mijn handen verstrengeld om het hek. Alsof ik de aapjes bekijk in de dierentuin. Aapjes die moegestreden zijn. Honderden koepeltentjes staan rondom de oude luchthaven van Athene. Mijn brein kan niet bevatten wat ik zie. Al die tentjes. Al die mensen die verveeld bij elkaar zitten. Wachten. Wachten op iets wat komen gaat. Of wachten op niets omdat niemand iets voor ze doet. De geur van stinkend afval vermengd zich met de hitte. Overal zie ik papier en plastic. Kinderen voetballen blootvoets met plastic flessen. Vrouwen met hoofddoeken praten op schreeuwerige toon met elkaar. De mannen zitten er in stilte bij. Stilte omdat niemand de oplossing weet voor het leed wat hun gezinnen overkomt.
“Laten we maar gaan.” Zegt de chauffeur naast mij. “Ik heb nog meer ritten te doen.”
Even later zit ik zwijgend in de taxi. We draaien de weg op waar wederom al die mensen in lange stromen langs de weg lopen. Het doet mij denken aan de geschiedenis. Al die joden op drift. Van de treinstations naar de kampen. De geschiedenis lijkt zich te herhalen alhoewel we toen hebben afgesproken dat dit nooit meer mocht gebeuren. Deze mensen worden niet letterlijk de dood ingejaagd, maar wat scheelt het? Is deze uitzichtloze situatie misschien niet net zo erg voor al die papa’s en mama’s die hier lopen met hun kroost? Hoe hartverscheurend moet het zijn dat je als vader of moeder je kind niks kunt bieden, zelfs geen warme maaltijd aan het einde van de dag.
Na een fantastische vakantie op een Grieks eiland heb ik bijna mijn eindbestemming bereikt. De nieuwe luchthaven van Athene nadert waar het vliegtuig mij naar huis zal brengen. Maar mijn vakantie herinneringen zijn verdwenen. Ik zie enkel die tentjes….al die honderden tentjes op mijn netvlies.
2 gedachten over “De wereld moet dit weten….”
Carlijn weer mooi geschreven .En zo voel ik dat ook.Daarom als Griekenlandfan dit jaar geen Griekenland.Ik kan er niet tegen.En zou daar willen helpen, maar kan dat om gezondheidsredenen niet.Ik vind het triest en ook vooral de echte slachtoffers worden het dupe van die neppers..Nu moet er weer een jongen Eduard licht autistisch, terug of is al terug naar zijn veilige land Armenië.Hij moet nog zijn dipoma tekenen dan is t pas geldig masr nee geen pardon .Ze haddeb toch wel ff kunnen wachten.
Hoop dat er aan die blote voetjes en die tentjes" jouw blog" snel een einde komt.
Carlijn weer mooi geschreven .En zo voel ik dat ook.Daarom als Griekenlandfan dit jaar geen Griekenland.Ik kan er niet tegen.En zou daar willen helpen, maar kan dat om gezondheidsredenen niet.Ik vind het triest en ook vooral de echte slachtoffers worden het dupe van die neppers..Nu moet er weer een jongen Eduard licht autistisch, terug of is al terug naar zijn veilige land Armenië.Hij moet nog zijn dipoma tekenen dan is t pas geldig masr nee geen pardon .Ze haddeb toch wel ff kunnen wachten.
Hoop dat er aan die blote voetjes en die tentjes" jouw blog" snel een einde komt.